Kartika hotel, Bandung
Deze nacht is geëindigd rond drie uur. Blijkbaar moesten er een aantal mensen heel vroeg weg en die werden door de receptie opgebeld. Als er in één van de kamers telefoon is, is dat doorheen heel het hotel te horen. De centrale eetruimte –zeg gerust “refter”– werkt als een perfecte klankkast voor versterking van om het even wel geluid dat op een van de kamers geproduceerd wordt. Gelukkig waren het hier allemaal héél kuise en/of kreun-arme bewoners.
Wat er wél geluid produceerde, is de gemeenschappelijke WC van de “gewone” kamers. Niet zozeer het excretieproces zelf zorgt daarbij voor hinder, maar vooral het reinigingsritueel dat erop volgt. Per bezoek wordt er gedurende zeker vijf minuten klaterend water rondgespoten in de WC. Het was me bij vroegere reizen in Thailand ook al opgevallen dat vele Aziaten een bijzonder natte reiniging hanteren. Ik heb me meermaals afgevraagd hoe ze erin slagen om droog uit de WC te komen. Enfin, vanaf drie uur werd de WC gemiddeld om het kwartier gebruikt. Ik werd zowat zestien keer geheel of gedeeltelijk wakkergespoten. Laat het duidelijk zijn dat ik er deze morgen –frisgeschoren !!– als een totale zombie bij liep.
Net die gemoedsgesteltenis liet me de ironie inzien van de waarschuwingssticker in ons toilet.
Tot daar de WC-praat. Nu over naar het serieuze werk. Het Amerikaans Ontbijt. Om kwart na zeven ging te telefoon om te vragen of we koffie, dan wel thee wensten bij ons ontbijt. Toen we aanschoven stonden daar op ons te wachten: (per persoon) één glaasje appelsiensap, minstens 50% suiker, twee opgewarmde sneetjes brood, één hardgekookt eitje, 2.75 gram boter, 3.075 gram confituur. Bovendien twee kannetjes koffie met onderaan 1.5cm gruis, 0.1 liter geconcentreerde melk. ’t Was rap afgelopen.
Bekak, Bandung
We hadden besloten om naar de stad te gaan om traveller’s cheques te wisselen en om informatie te vragen over een tour naar de vulkaan en de warmwaterbronnen. Maar eerst zouden we binnenlopen op het postkantoor om eindelijk teken van leven achter te laten op de website. Het eerste mislukte alvast fantastisch.
JL Africa-Asia, Bandung
Toen ik aan de customer service balie het woord ‘internet’ liet vallen, moest er hard nagedacht worden over de exacte betekenis van deze drie lettergrepen. Er kwam een manager aan te pas, die uiteraard een oplossing had. Hij dacht wel dat er een paar straten verder iets van die strekking te vinden was. Iedereen blij, en wij op weg naar de tourist office. Eerst vonden we het niet, maar toen hadden we het: het stond als enig overgebleven eiland in een grote bouwput, waar we alleen in konden door een mansbreed gat in de golfplaten omheining. Het bureel was op slot, maar er dook toch iemand op die ons kon helpen. De man deed het schitterend, verpatste ons een –waarschijnlijk véél te dure– chauffeur-met-auto die ons de tour ging rondrijden.
Het ging zowaar supergoed, we hadden voor het eerst op deze reis uitzicht op écht toerisme.
Jl Africa-Asia, Bandung
Bandung
We kuierden nog wat rond in de buurt van de Jalang Asia-Afrika, ergerden ons aan de trottoirs die overal opgebroken waren. Dit leidde soms tot levensgevaarlijke situaties met het voorbijzoevend verkeer.
Daarna drentelden we nog wat rond in een groot shoppingcenter en hebben daar ter plekke een nieuwe sport uitgevonden én beoefend: aan klein geld geraken. We hadden ondervonden dat de feitelijke munteenheid 10000 Rp (= 1 Eur) is. Alles wat daaronder zit, wordt in principe enkel gebruikt voor fooien. Tenminste, zo ondervinden wij het. We zien wel dat de Indonesiërs met elkaar vooral handel drijven met muntjes. Als we geld uit de muur halen, zijn het echter briefjes van 50000 Rp. Bijna niemand kan hierop teruggeven, dus bestaat altijd het risico dat je je hele 50000 Rp kwijt bent voor een taxirit. Dus moeten we kleinere coupures te pakken krijgen. Restaurants zijn hiervoor niet geschikt, omdat we daar meestal het kleingeld achterlaten als fooi.
Moskee, Bandung
Maar we hebben een oplossing gevonden: warenhuizen. Daar wordt er niet afgedongen en ze hebben bakken kleine briefjes in voorraad. Het zou me niet verbazen als we voor de rest van onze reis ons cash-management opbouwen uit twee fazen: cash te pakken krijgen en daarna cash verdunnen dmv. onzinnig kleine aankopen in warenhuizen, bv 2 appels, één banaan en één flesje water. Zijn we goed bezig of niet ? Nee hoor, helemaal niet. Want toen ik in de rij stond in het wisselkantoor, stelde ik vast dat ik zonder paspoort op stap was. Geen geld dus. Maar met de maestro kaart lukte het ons om nog eens een miljoentje uit de muur te halen.
De trip deze namiddag begon uitstekend. We reden noordwaarts door het rustigere deel van de stad, en begonnen te begrijpen waarom Bandung ooit een van de aantrekkelijker steden van Java was. Aangenaam klimaat, statige lanen, mooie villa’s.
Tangkuban Prahu
Eenmaal buiten de stad ging het steil bergop tot boven 1600 meter, waar de eerste bestemming wachtte: de vulkaan Tangkuban Prahu. Het is een totaal indrukwekkende creatie van Moeder Natuur. Lang geleden was dit nog een gewone vulkaan: berg waar bovenaan rook en af en toe wat stenen uit kwamen vliegen. Op zeker moment is het dak van de berg spontaan ingezakt en nu kan je naar beneden kijken in een gigantische krater, waar beneden een grote plas gestolde lava staat. Hier en daar komen zwavelrijke waterdampen uitgewalmd.
Enigszins jammer was dat de Javanen ook deze plek bevuild hebben met een kilometerslange sliert schots-en-scheve kraampjes waar de meest onzinnige rommel verkocht wordt. Gelukkig kan je hier de kraampje nog redelijk gemakkelijk omzeilen en negeren.
Tangkuban Prahu
Tangkuban Prahu
Samen met Maarten en Annelies deed ik dan een wandeling naar een actiever deel van de vulkaan. Foto’s zeggen beter wat ik hier moet schrijven. Geniet zelf.
Tangkuban Prahu
Tangkuban Prahu
Theeplantage, omgeving van Bandung
Na de vulkaan ging het richting theeplantage, waar we de struikjes nog eens van dichtbij konden bekijken.
Laatste stop voor vandaag waren de Hot Springs van Sari Ater. Marjolein was al heel de dag aan het vragen om eens te zwemmen en was dus niet weinig gelukkig dat ze een zwembad-achtige constructie in het vizier kreeg. Ze was niet weinig ontgoocheld toen bleek dat het water misselijkmakend heet was.
Ciater hot springs
Wellicht zeer gezond om eens pootje te baden, maar niet bruikbaar om in te zwemmen. Ik verbaasde mij ook over de lange lijst chemicaliën die in dit water aanwezig zouden zijn. Een normale badmeester zou er nu net fier over zijn dat die rommel allemaal NIET in zijn water zit.
Tenslotte hebben we ons vanavond voor de tweede keer naar Jalang Braga laten voeren voor avondeten. Het eten in de Braga Permai was bijzonder lekker, de ijsjes zo mogelijk nog beter. De alomtegenwoordige uitlaatgassenstank begon ons hier wel echt te hinderen. Hij kroop in onze kleren, ogen begonnen te prikken, voortdurende kriebel in de keel.
Iedereen content op het einde van deze vermoeiende dag, vooral toen we vanavond geconfronteerd werden met de het concept “lerende organisatie”: er was gekoeld bier te krijgen.
En morgen moeten we om vijf uur uit onze nest om tijdig de trein te kunnen nemen naar Yogya. Zeven uur trein voor 310 kilometer in vogelvlucht. Zien wat dat geeft.