Vandaag is de financiële realiteit volledig duidelijk geworden. De Zimbabwaanse economie is failiiet aan het gaan, de inflatie is de laatste tijd blijkbaar enorm. Maar de overheid houdt de officiële wisselkoers tgo de USD vastgeklonken aan 55 à 59. Als men wil betalen met Zim$, zoals wettelijk verplicht, kost alles hier een fortuin, bv. een lees verder…
Deze morgen schrokken we ons bijna een ongeluk. We telefoneerden naar de kamer van de kindjes en er nam niemand op. Gelukkig liep er iemand van housekeeping in de gang die bereid was om de deur te openen. Bleek dat iedereen gewoon los door het lawaai van de telefoon heen geslapen was. Dit word duidelijk lees verder…
“Hoeveel hebben jullie betaald?” was het eerste dat onze hoofd-poler me vroeg. Er is onder de polers duidelijk heel veel ontevredenheid over het nieuwe 24-uur-arrangement. Niet zo lang geleden is tussen het management van de coöperatieve afgesproken dat klanten voor tochten op de delta een vaste prijs zullen betalen per 24 uur. De polers zijn lees verder…
Vandaag moesten we vroeg uit de veren, want we hadden een “game walk” geboekt. Men zou ons naar een privé eiland brengen waar allerhande wild zit — geen vleeseters. Later tijdens de wandeling hebben we dit evenement “de keuteltoer” genoemd, want behalve uitwerpselen in variërende staat van uitdroging hebben we zo goed als niets gezien lees verder…
Halverwege de nacht moest ik op zoek naar een extra deken, want het was werkelijk ijskoud in ons huisje. Om zes uur liep de wekker af; Didier en ik wilden uiteraard onmiddellijk weten hoe Catharina de nacht verteerd had. We hadden niet de indruk dat het verslechterd was. Haar hals was reuzestijf, maar de reacties lees verder…
“En wat heeft u voor ons meegebracht uit Lusaka?” De agent grijnsde breed. “Ik zie een fototoestel, frisdrank, koeken. Wat heeft u voor ons?” Ik was totaal verrast. En hij had het door. We stonden helemaal alleen aan het checkpoint van de Luangwa Bridge. Het bord meldde nog “Welcome to the Eastern Province”. En dit lees verder…
Mabuya camp (het vroegere Kiboko camp) blijkt een klein ommuurd domeintje te zijn aan de buitenkant van de stad. Stoffige parking vol bulten en putten, een bar, kampterrein zonder gras, relatief groot zwembad. Het ziet er redelijk doenbaar uit. Onze eerste nacht slapen we hier in een huisje. Bij het plannen zagen we het namelijk lees verder…
Het ontbijt in Mabuya bevestigde onze slechte ervaring van gisterenavond. Ook nu weer was het amper te vreten. Zand in het eten, veel te vet. Bah. Het blijft een vreemde belevenis: een bankkantoor binnengaan met genoeg US dollars om de gemiddelde Malawiaan twee jaar te betalen en vragen of ik wat geld kan wisselen. Zeker lees verder…
Vannacht hebben we geen oog dichtgedaan door het lawaai in het kamp. We zijn hier echt goed begonnen. Ik heb intussen drie nachten bijna niet geslapen. Ook Jeroen en Katrijn hebben amper geslapen. We nemen ons voor om eens goed van onze oren te maken bij de uitbater. Deze nacht betalen we sowieso niet, want lees verder…
Door de dolle avonturen van voorbije nacht waren we deze morgen al ruim voor zonsondergang wakker. Gisteren hadden we een liter meer gedronken dan voorzien. Er restte ons dus nog een liter fruitsap en een liter water. Met het water en melkpoeder maakten we melk voor de kinderen, die er hun corn flakes in goten. lees verder…
Vandaag zijn we naar het Nyika National Park gereden, 107km over onverharde weg. Het was bij momenten een heel erg hobbelige rit, maar na drie uur waren we er vanaf. Aan de receptie wist men te vertellen dat alle chalets volgeboekt waren voor vandaag. Morgen kunnen we wel in een chalet. We konden wel kamers lees verder…
Vijf uur rijtijd, zei ons roadbook. 300km, berekende de GPS. De route liep voornamelijk over hoofdwegen; dat zou dus een makkie worden. ’s Morgens gingen Annelies en Maarten nog twee uurtjes surfen terwijl Anita en ik de valiezen inpakten. Rond de middag waren we weg. Op aangeven van Roel en Myriam stopten we bij La lees verder…
In de boeken hadden we gelezen dat je in de buurt van de Green Turtle Lodge enkele interessante excursies kon doen — strikt eco, wel te verstaan. We kozen voor een kanotocht in de mangroves en een wandeling naar de vuurtoren van Three Capes. “Neen,” had de zombie aan de receptie gisteren gezegd, “er komt lees verder…
Deze morgen liep de wekker weer eens véél te vroeg af. We wilden immers om 8u aan het rijden zijn. De rit richting Mole was lang en zou over heel slechte wegen gaan. Het lukte ons echter niet om tot bij de ontbijttafel te geraken. De bewoners en hun begeleiders waren bezig met de rondwandeling lees verder…
Al bij al hebben we goed geslapen. Vroeg in de ochtend viel er wat regen. Heerlijk als je dan in je tentje ligt — zolang het perfect waterdicht blijkt te zijn, natuurlijk. We moesten weer eens vroeg uit de veren. Neenee, niet voor een ochtendsafari, maar wel om onze tentjes veilig te stellen tegen de lees verder…
De terugkeer richting kust kan beginnen. Doel voor vandaag was om naar Akosombo te gaan, de grote stuwdam te bekijken, onze geocaching strategie te bepalen en slaapplaats te zoeken. Uiteindelijk draaide het erop uit dat we eerst slaapplaats zochten. In Afrikiko was er plaats, maar een priester die vanuit een van de gebouwtjes met veel lees verder…
Na de inspanning van gisteren zou het vandaag heel wat rustiger blijven. Deze keer zouden we met de boot gaan kijken naar de Upsala gletsjer. Deze is nog een pak groter dan de Perito Moreno. Typisch voor deze gletsjer is dat er vaak heel grote stukken afbreken. Soms drijft de baai vol met ijsbergen. Net lees verder…
Vandaag stond “een fietstocht naar het nevelwoud van Intag en de termale baden van Nangülvi” op het programma. Gisteren had Anita onze gids al horen zeggen dat er een probleem was om voldoende fietsen bijeen te krijgen. Wij waren enigszins onder de indruk toen de 4×4 ten tonele verscheen met 5 fietsen op het dak: lees verder…
Vandaag zouden de mannen gaan raften, de meiden gaan paardrijden. Voor de rafting maakten we een lange busrit richting Shell. Daarna maakten we een slaapverwekkende rafting. De sensatie moest komen van mekaar in het water duwen, want de rivier maakte het ons echt niet moeilijk. De meiden hadden evenmin geluk. De gids zeurde vooral lees verder…
Voor vandaag stond er “vrije dag in Quito” gepland. Onze affiniteit voor steden kennende, hadden we toch maar een gids geboekt om te vermijden dat we binnen het uur weer thuis zouden zijn. Eerst gingen we naar het grote mariabeeld dat over de oude stad uitkijkt. Daarna gingen we naar het oude stadscentrum, waar volop lees verder…
Vandaag hebben we een lange rit gedaan. Vanuit Tafraoute naar hier deden we er net geen 6 uur over. Tot in Agadir ging het gezapig over kleine baantjes. Eenmaal we Agadir voorbij waren, veranderde dit helemaal. De bijna spreekwoordelijke rust waarmee de modale Marokkaan rondrijdt, was helemaal verdwenen. Van zodra we minder dan 20km/u te lees verder…
Toen ik nog kind was, hoorde ik mijn grootouders wel eens vertellen over de treinen 3de klasse die na de tweede wereldoorlog nog even rondreden op de vaderlandse ijzeren weg: afgeleefde wagons, houten banken, rook van de stoomlocomotief die naar binnen walmde. Nu weten we héél goed hoe dat toen gevoeld moet hebben. Met slechts lees verder…
De weinige keren dat ons de dwang overviel om het nieuws uit België te volgen, waren we telkens weer overdonderd door de irrelevantie ervan. Zeg nu zelf: wil de politie mee defileren op de nationale feestdag of niet: is dat nu echt een krantentitel waard. Daarmee vergeleken hebben wij wél nieuws vandaag: we hebben de lees verder…
Vandaag hebben we ons eens als echte toerist gedragen. Hét verplichte nummertje dat je dan moet opvoeren, is een fiets huren en volop te genieten van de vele kilometer fietspaden in deze gezondste stad van het noordelijk halfrond. Op een paar honderd meter van ons hotel vonden we inderdaad een verhuurshop en even later waren lees verder…
Deze morgen hebben we dan onze bagage compact ingepakt, auto ingevelerd. Intussen hadden we geleerd dat we ons kampeermateriaal mochten inchecken als “sportmateriaal” en dat er 35kg sportmateriaal gratis mee mocht. Daarmee waren meteen onze zorgen over overgewicht (van onze bagage, uiteraard 🙂 ) van de baan. Vliegen met Air Transat viel deze keer best lees verder…
Nadat we onze boot ingeleverd hadden, sprong Maarten op de fiets en begon aan zijn fietstocht die nog een kleine drie weken zou duren. Wij reden richting Dublin, waar een hotel geboekt was. Dublin is ons enorm tegengevallen. Van zodra jwe 100m afweken van de drukke winkelstraat, kwamen we in heel onaangename straten terecht. We lees verder…
Bij het slapengaan gisterenavond merkten we dat dit hotel geen enkele vorm van geluidsisolatie heeft. Toch waren het niet onze onderburen noch hun debiele keffer die ons om 6u wakker maakten. Neen, in een naburig hotel werd de “sfeermuziek” aangezet. Bij het boeken hadden we toch eens beter op de kaart moeten kijken, want we lees verder…
Deze nacht was het weer eens prijs. Nadat het koppeltje in de cabine naast de onze klaargekomen was, vond de keffer van dienst dat wij geen fatsoenlijke nachtrust nodig hadden. De hele nacht begon het ondier op volstrekt random momenten te blaffen. Rond 5u liepen de eerste wekkers af in het kamp en was het lees verder…
Het uurwerk en onze gids Sergio, het blijft een moeilijke relatie. Deze morgen waren we om 08:30 al aan het rijden, want we moesten het hele eind terug naar Riohacha. Onze chauffeur, die ons trouwens elke morgen kwam verwennen met vers fruit en we daarom de koosnaam “Supermario” gegeven hadden, legde er flink de pees lees verder…
