Bibberend wachten tot de zon boven de bergen kwam
Halfoogst. In België is dit een van die zeldzame dagen dat het echt warm durft te zijn. Hier midden in Afrika zijn vorige nacht alle kouderecords gesneuveld. Het begon gisteren al. De serveuze van het restaurant kwam de bestelling opnemen met een dikke jas aan. Klappertandend gaf ze her en der wat toelichting. Sommige van haar collega’s droegen handschoenen en hadden een muts op het hoofd.
Deze morgen bleken sommige waterleidingen bevroren. Volgens weatheronline.co.uk moet het bij ons minstens vier graden gevroren hebben.
Het was dus bijtend koud toen we deze morgen uit de tent kwamen. Neem daarbij dat ik alweer amper vier uur deftig geslapen had en je weet ongeveer hoe vrolijk het er aan toe gegaan is. Zelfs toen de zon goed en wel opgekomen was, bleef het bitter koud. De meisjes hebben zich gewarmd aan een hete douche, de jongens hebben zich rond het gasfornuis gezet.
De fameuze klokken bij de poort
Prachtige gemsbok
We zijn nu in het Etosha National Park, een van de meest vermaarde wildparken ter wereld. Het park zelf is eigenlijk de groene rand rond een enorme zoutpan, waar elk leven quasi onmogelijk is. Bij onze eerste verkenningsronde hebben we al meteen de klassiekers in massale aantallen gezien: zebra’s, springbokken, gemsbokken, gnoes en in mindere mate giraffen. In de late namiddag hebben we eindelijk enkele olifanten gezien en helemaal op ‘t einde hebben we een jakhals gezien.
Deze avond hebben we nog even staan kijken naar de verlichte drinkplaats in dit kamp, maar we hebben niks gezien.
Het kamp van Okaukuejo bevestigt qua desorganisatie volkomen wat in de reisgidsen staat: totale chaos, dubbele boekingen, verkeerde sleutels, allerlei zaken die niet werken. In ons huisje is alle huisraad en het fornuis gewoonweg verdwenen.
Het kamp van Okaukuejo
Giraffen in de zoutpan, zinderende hitte
Intussen is ook gebleken dat Etosha tsjokvol zit. Op 15 augustus is de grote vakantie in Namibië begonnen en wildparken bezoeken is een van de favoriete activiteiten van de Namibiërs. Een geluk dat we de drie dagen vooraf nog geboekt hadden, want nu kan er nergens niemand nog bij.
Dit zie je ook aan het verkeer in het park. Bij momenten is het onredelijk druk en lijkt het meer op een grind-race dan op wildlife-bekijken. We racen aan 80km/u van de ene bron naar de andere en hopen dat de bussen de resterende beesten niet weggejaagd hebben.