“Hoeveel hebben jullie betaald?” was het eerste dat onze hoofd-poler me vroeg. Er is onder de polers duidelijk heel veel ontevredenheid over het nieuwe 24-uur-arrangement. Niet zo lang geleden is tussen het management van de coöperatieve afgesproken dat klanten voor tochten op de delta een vaste prijs zullen betalen per 24 uur. De polers zijn duidelijk niet akkoord, want voor één pakket van 24u zijn zij twee dagen van huis. Deze demotivatie zal onze uitstap in de delta grotendeels om zeep helpen.
Deze morgen hebben we afscheid genomen van de thuisblijvers. Per vrachtwagen reden we eerst wat verder de delta in.
We laadden onze winkel over in mekoro en weg waren we, het water op.
Amper drie kwartier later zit onze tocht er al op. We komen aan op een eiland waar het gonst van de activiteit. Minstens drie groepen kamperen hier op een boogscheut van elkaar. Er wordt duidelijk geen moeite meer gedaan om de toeristen een gevoel van alleenheid of exclusiviteit te bieden.
Wachten op onze poler
Tijd verdrijven met Jungle Speed
We zijn amper geïnstalleerd als blijkt dat onze hoofd-poler terug moet naar het dorp. Hij is zijn slaapuitrusting voor vannacht “vergeten”. Intussen kunnen wij niets anders doen dan zitten wachten tot meneer terug is. Gelukkig is er “jungle speed” om de kinderen te helpen de tijd te doden. De speed van het spel staat in schril contrast met de dynamiek van onze gidsen.
Op weg voor onze eerste bush walk
Uiteindelijk vertrekken we dan toch voor onze bush walk. Eerst doen we een korte wandeling naar een dode olifant. Het beest blijkt inderdaad nog steeds dood te zijn, is volop aan het rotten en stinkt verschrikkelijk. We hebben eigenlijk zin om eens een levende versie te zien.
We nemen de mokoro naar de overkant van het grote kanaal en komen op een eiland waar wilde beesten zitten.
Iedereen draagt een pet. Je moet hier opletten of je loopt een zonnesteek op. Eerst krijgen we een korte veiligheidsbriefing en dan gaan we op pad. Het valt me op dat de gidsen deze keer geen EHBO kit mee hebben. In 2002 werd hier streng op toegezien.
Na een kwartier komen we bij een poel waar nijlpaarden zitten. We krijgen een uniek zicht op deze niet ongevaarlijke beesten.
-
- Eerst ziet het er allemaal vredig uit
-
- Ze hebben ons plots in de gaten
-
- Grote bek
Het wordt ons duidelijk gemaakt wie hier de grootste bek heeft. Zelfs Maarten zwijgt.
Even verderop graast een olifant. Zelfs op een afstand van meer dan 200m voel je je toch wel klein tegenover die beesten.
De wandeling gaat verder, op zoek naar een kudde kudu. Deze dieren zijn bijzonder schuw, maar uiteindelijk kunnen we er enkele spotten op zowat 600m van ons.
Met luid gedruis stormt een kudde runderen even later een paar 100m van ons voorbij. Behalve een grote stofwolk krijgen we geen dier te zien. Bijzonder vredig is echter het tafereel dat we dan zien: een kudde zebra’s die rustig staat te genieten van de ondergaande zon. We dromen ervan dat hier nu plots een leeuw opduikt en hier zijn avondmaal komt halen. Maar neen, het is nog te vroeg.
Onze gidsen worden stilaan nerveus. We zijn wat achter op het schema. De zon begint nu snel te dalen en straks worden de roofdieren wakker. Om ons te overtuigen tonen ze ons recente sporen van leeuwen. Maar het beest zelf krijgen we niet te zien. Terwijl we terugwandelen naar onze bootjes, worden we vergast op een mooie zonsondergang.
