Toen we opstonden, was het afwachten hoe onze tentopbouw er bij daglicht uitzag. Al bij al viel het heel goed mee. Om te vermijden dat de doornen onze tentjes ruïneerden hadden we onze tenten niet onder de struiken gezet. 
Bij gebrek aan schaduw werden de langslapers al gauw door de hitte uit hun tentje gejaagd.
Volgens de reisgids is Livingstone een bruisend, gezellig stadje. Wij hebben deze bruisende gezelligheid niet gevonden. Na een bezoekje aan de crafts market zijn we dan maar snel teruggekeerd naar het kamp.
We reserveerde onze rafting trip voor morgen en luierden wat tot het laat genoeg was om naar de Victoria Falls te gaan. Het was immers de bedoeling om vooral te gaan genieten van de zonsondergang.
Het was niet de eerste keer dat ik de watervallen zag, maar toch zorgden ze voor kippevel. De vorige keer was aan de Zimbabwe kant, maar hier kom je veel dichter bij de watervallen, waardoor de beleving toch intenser is.
Het was even zoeken naar Catharina, maar uiteindelijk waren we toch voltallig voor een groepsfoto.
Er was er eentje die zich verborgen wilde houden, maar ze hield er blijkbaar geen rekening mee dat de webmaster wel eens wraak kon nemen.
En dan was het wachten op de zonsondergang. Naarmate de zon lager ging staan, werden de kleuren zachter. We genoten met volle teugen van het uitzicht.
En toen was er het moment suprème.
