Rond 2u werden we gewekt door een achttal Engelsen die in de bar 6 flessen Red Label geslacht hadden. Er kwam ongelooflijk veel gesupporter aan te pas voor de zatste griet erin slaagde om haar tentgat min of meer recht te benaderen. En nadien hield de nabespreking door de heren ons nog enkele uren wakker. Gaan vragen om het wat stiller aan te doen hielp geen zier. Rond zes uur werden de eerste overland-trucks gestart en was het sowieso gedaan met slapen. Wij hadden dus ruim de tijd om onze tentjes op te rollen en te ontbijten.
Tot onze opperste verbazing dook Mister Moffat deze morgen stipt op tijd op, zelfs mét minibus. Even gaan winkelen, een hoop belkrediet bijgekocht en we konden op weg. De eerste 80-90km bleken over wasbord te gaan. Dit geribbelde zand is werkelijk moordend voor de vering van de auto en zijn inhoud.
Onderweg stopten we bij de nederzetting van een zekere Thomas, die ons wat uitleg gaf over de geneeskundige werking van de planten die hij kweekte. Maarten was de rest van de namiddag kotsmisselijk van de Monkey Orange die hij uitgebreid geproefd had.
Het onthaal bij Flat Dogs was een echte koude douche. Men begon meteen met het opsommen van alle gevaren die verbonden zijn aan een “open camp”. Het kamp krijgt dagelijks bezoek van olifanten en nijlpaarden. Je mag niet buiten het kamp gaan wandelen, je moet ’s nachts altijd vergezeld van een guard door het kamp lopen. Zet je tentjes minstens een meter uit elkaar, zodat de dieren kunnen passeren. Ik had meteen zin om weer in te pakken.
Toen het donker was, ondervonden we aan den lijve hoe dit gaat. Plots hoorden we herrie in een struik en even later zagen we de slagtanden van een serieuze kanjer opduiken. De kampbewakers waren er als de kippen bij om iedereen uit de buurt te houden. Even later beleefden we hetzelfde ritueel met een hippo die uit de rivier gekomen was.
Ik durf gerust toegeven dat we niet echt goed sliepen, niet in het minst door de herrie van de Engelsen die ons vorige nacht ook al zo grondig wakker gemaakt hadden.