Zogezegd zogedaan: deze morgen reden we naar de bron die we gisteren uitgekozen hadden. We waren niet zo vroeg als gisteren op pad, maar het was ruim voldoende om onderweg een groepje hyena’s en een koppeltje vrijende jakhazen te bekijken. Op het laatste stukje naar de bron stonden we muurvast in de file. In de lees verder…
De Okavango (in Namibië heet ze Kavango; de prefix ‘o’ wordt er in Botswana aan toegevoegd als eretitel) is een 1300km lange rivier die lang geleden op initiatief van Chief Kavango afgeleid werd naar de woestijn. Daar heeft zich in de loop der tijden een enorm grote delta gevormd, een kluwen van eilandjes, kreekjes en lees verder…
Vorige nacht eindigde redelijk vroeg; deze nacht eindigde ontieglijk vroeg: om 0u15. Marjolein had besloten dat ze niet zou slapen en dat hebben we geweten. Om een heel lang frustrerend verhaal kort te maken: Maarten en Annelies hebben vijf uur geslapen, Mama een tweetal uur, papa 20 minuten. Qua zombie-gehalte was het deze morgen dus lees verder…
Vannacht záááááálig geslapen in een sjiek hotel. De Jogja Village Inn. Toen we de voorgevel voor de eerste keer zagen, konden we niet vermoeden welk paradijsje daarachter schuilging. Een klein hotelletje (dertigtal kamers) met de klasse van de beste hotels waar ik ooit geslapen heb, alleen véél beter. Het geheel is opgebouwd in aparte huizen lees verder…
In de namiddag kropen Annelies, Maarten en ik achter op een brommer en reden mee richting kust. Daar zouden we genieten van een Sunset cocktail. De rit zelve was ook een belevenis omdat je met je neus vlak op talloze details van het leven hier zit. Wat en wie mensen hier op de bromfiets meenemen, lees verder…
Vandaag een superdag, zonder meer. Het begon allesbehalve super toen de wekker om 4 uur afliep. Zonder douche duwden we onszelf en de kinderen gauw in de kleren, haalden opgeladen accu’s uit de lader en waren weg. Op naar Borobudur, alweer naar een tempel. Het ding is wel een van de zeven wereldwonderen, wij waren lees verder…
Na onze terugkeer in Jogja hadden we nog net tijd om een ontbijt te nemen in de Viavia, rap een plons te gaan doen in het hotelzwembad. Dan waren we weer op weg, met Ujik als gids op weg naar de Ciremai grotten, waar we een wandeling zouden doen in een ondergrondse rivier. De site lees verder…
Ook deze morgen kende de wekker weinig genade, want om 8u30 zouden we vertrekken voor een Village trip met Viavia. Anita en ik gingen met de fiets, de kindjes in een koets. Onderweg werden we zonder uitzondering enthousiast begroet door jong en oud. Bij momenten voelde ik me wel een beetje voyeur, maar de boeren lees verder…
We passeerden in een kleine dorpsschool, waar Annelies en Maarten zich in het Indonesisch mochten voorstellen aan de 18 leerlingen van het vierde leerjaar. Om een lang verhaal kort te maken: we denken dat we het leven zagen zoals het is in Indonesië. Hier leven verschrikkelijk veel eenvoudige mensen die heel weinig, maar zeer fundamentele lees verder…
De rit duurde uiteindelijk 11 uur. We hoorden achteraf van andere mensen dat dit een puike prestatie was; anderen hebben er door fouten van chauffeurs en gidsen 17 uur over gedaan. We stapten uit op 2000 meter hoogte en werden overvallen door de koude op deze hoogte. Het was dus wel degelijk een goed idee lees verder…
Ook vannacht werd ons geen deftige nachtrust gegund. Ergens in de buurt was er een party bezig, die ons tot een eind na middernacht wakker hield. En om vier uur was er het vroeggebed vanop de vlakbijgelegen moskee, en dat was het dan maar weer. We hebben wel záááááááálig ontbeten met fruitsap-zonder-suiker-noch-water, lekkere koffie en lees verder…
Deze morgen hadden we genoeg tijd om rustig onze tentjes af te breken. De GPS suggereerde om terug te keren naar de asfaltweg, maar wij verkozen om onmiddellijk noordwaarts de zandweg te nemen richting Grootfontein. Onze eerste stop was de Hoba meteoriet, waarvan we de positie heel nauwkeurig markeerden. Heel de bende op en lees verder…
Vandaag hebben we rustdag gehouden. Iedereen heeft zich uitgebreid gewassen in de formidabele openluchtdouches en heel de bende is uitgezwermd in heel het domein. We keken naar het heel bijzondere openluchtzwembad, maar niemand zag het zitten om effectief te gaan zwemmen. We hebben ook lang zitten praten over de rest van de reis. Tot nu lees verder…
Gisteren was er geen vuiltje aan de lucht. Rafting, mevrouw? Jazeker, mevrouw! Negen personen ouder dan 11 jaar? OK, mevrouw. Deze morgen bleek dat de minimumleeftijd plots opgetrokken was tot 15 jaar. De baas werd erbij gehaald, maar dat leverde –behalve wat decibels– niet veel op. Geen rafting dus. Alternatieven? Gaan wandelen met een olifant, lees verder…
Bij gebrek aan lawaaierige Nederlanders hebben we vannacht heerlijk geslapen. Aangezien het rond het Karibameer doorgaans warmer is dan verderop, hebben we gisterenavond nog lang zitten babbelen zonder te rillen van de kou. Deze morgen was het aangenaam ontwaken op onze paradijslijke kampeerplek. We zitten hier werkelijk op een uithoek van de wereld. Veel is lees verder…
Gisteren hebben we braafjes ons eten in de “storage room” gezet, want we hadden geen zin om een olifant op bezoek te krijgen. Deze morgen stuurde ik Annelies om het eten, maar even later stond ze –buiten adem– terug aan onze tent. “Er staan olifanten in de weg!!” was de uitleg waarom ze het eten lees verder…
Onze gids stond op ons te wachten toen we aankwamen aan de receptie. We sprongen dus regelrecht van de minibus recht in een andere 4×4. We waren weer vertrokken voor een vier uur durende rondrit in het wildpark, maar deze keer met een deftige gids. Rustig en doelbewust cruisde hij door het zuiden van het lees verder…
Vandaag stond volledig in het teken van de wilde beesten. We moesten vroeg uit de veren, want om 6u vertrok onze ochtendsafari. Dat werd alweer een spectaculaire belevenis. We zagen een luipaard en geraakten tot op een paar meter van een leeuwin. Het luipaard gunde ons niet de tijd om veel foto’s te nemen, maar lees verder…
We nemen nu helemaal het leefritme van de roofdieren over: overdag zijn we lui en ’s avonds schieten we in actie. De kinderen amuseerden zich vandaag te pletter in het zwembad. “Per ongeluk” vielen ze regelmatig met een gigantische plons in het water, zeer tot ongenoegen van de madammen die lagen te zonnen. We leerden lees verder…
Normaal gezien moesten we vandaag met ons fameus minibusje terugkeren naar Chipata, hopen dat onze auto gerepareerd was en dan naar Lusaka rijden. Gisteren kregen we melding dat de motor wel heel ernstig kapot was, wat ons niet echt verbaasde. Dus stelde de verhuurmaatschappij een deal voor om ons per vliegtuig te laten terugkeren naar lees verder…
Vannacht hebben we geen oog dichtgedaan door het lawaai in het kamp. We zijn hier echt goed begonnen. Ik heb intussen drie nachten bijna niet geslapen. Ook Jeroen en Katrijn hebben amper geslapen. We nemen ons voor om eens goed van onze oren te maken bij de uitbater. Deze nacht betalen we sowieso niet, want lees verder…
Vannacht hebben we eigenlijk beter geslapen dan we verwacht hadden. Blijkbaar is het lawaai na middernacht toch wat stilgevallen. Dank zij de herbevoorrading van gisteren konden we uitgebreid ontbijten, wat meteen tientallen jaloerse ogen opleverde aan de andere kant van de omheining van dit kamp. Game is een supermarktketen die meer non-food aanbiedt dan de lees verder…
Na een meer dan voortreffelijk ontbijt was het tijd voor onze bootsafari. We hadden er alleen maar goede zaken over gelezen en gehoord en de verwachtingen waren hooggespannen. Tijdens de boottocht maakten we kennis met een heel klein deel van de enorme variëteit aan mooie vogels in Malawi. En toen ging het richting viervoeters. We lees verder…
Vorige nacht was anders dan alle andere tijdens deze reis. Neenee, het heeft niet te maken met een of ander niet-publiceerbaar exploot. Het heeft alles te maken met slaap. Ik ben deze keer namelijk de enige die goed geslapen heeft. De rest van de familie heeft te veel koud gehad, maar deze keer was mijn lees verder…
Deze morgen moesten we vroeg uit bed, want om 6u30 zouden we opgepikt worden om naar Tortuguero te rijden.De jetlag hielp méér dan een handje; we waren allemaal wakker om 4u. Toen we om halfzes zaten te ontbijten, waren we nog alleen in de ontbijtkamer, maar langzaam liep het zaaltje vol. Allemaal Nederlanders, op weg lees verder…
Tot mijn stomme verbazing schoot ik deze morgen pas om 5u voor het eerst wakker. En ik was niet gesmolten. Ik ging naar buiten om de ochtendkoelte te vinden en kwam van een kale reis terug. Mensen, mensen, wanneer gaat het wennen om continu in klamme kleren en stinkende t-shirt rond te lopen? Ik ging lees verder…
Vannacht heb ik heel slecht geslapen. Om de twee uur naar toilet, heel zware diarree, pilletjes nemen, water drinken, koorts. De pijn in mijn gewrichten was minder dan vannacht. Een van de mensen van de community raadde me aan om een hete thee te drinken van limoengras. Ik had geen zin om te discussiëren en lees verder…
Vandaag liep de wekker af om 6 uur. Om 7 uur zouden we opgepikt worden en richting Perito Moreno rijden. De Big Ice Trekking was het hoofddoel van vandaag. “Voor deze excursie is het van groot belang dat u in een goede fysieke conditie verkeerd en tussen de 18 en 50 jaar oud bent.” stond op lees verder…
Er viel een lichte motregen toen we wakker werden. Dat kon niet verhinderen dat we onder de indruk waren van de omvang van de Hacienda. De ene villa tegen de andere gebouwd, trapjes, binnentuinen. Vandaag zouden we gaan wandelen rond de Laguna Cuicocha, een meer in de krater van een joekel van een vulkaan. In lees verder…
Vandaag stond “een fietstocht naar het nevelwoud van Intag en de termale baden van Nangülvi” op het programma. Gisteren had Anita onze gids al horen zeggen dat er een probleem was om voldoende fietsen bijeen te krijgen. Wij waren enigszins onder de indruk toen de 4×4 ten tonele verscheen met 5 fietsen op het dak: lees verder…
Voor vandaag stond een bezoekje aan Papallacta op de agenda. Eerst zouden we een wandeling maken in een prachtig stuk regenwoud en daarna zouden we ons ontspannen in de termale baden met uitstekende reputatie. Als plan kon dit wel tellen. Dirk en Maira waren jaloers dat wij vandaag wél en zij niet naar Papallacta zouden lees verder…
De wekker liep af om 05:00, want om 6:30 vertrok de taxi richting luchthaven. Dirk had ervoor gewaarschuwd dat het daar allemaal nogal traag verloopt en dat we best wat marge namen. Achteraf bekeken verliep het in Quito vrij vlot. We doorliepen de procedure in totaal foute volgorde, maar uiteindelijk lukte het ons om boarding lees verder…
Tijdens de briefing gisteren werd gezegd dat we vannacht naar Punta Vicente Roca zouden varen, in het noorden van Isla Isabela. Verwachting was dat we tussen 06:00 en 07:00 zouden aankomen. Ik maakte me zorgen wat het zou geven om te slapen bij het lawaai van de motoren. In onze kajuit schatte ik de geluidsdruk lees verder…
Deze morgen werd het anker gelicht om 05:00 om door te varen naar Urbina Bay. We gingen eerst aan land voor een korte wandeling die ons langs enkele land-leguanen zou brengen. Onderweg lukte het ook om een paar mooie vogeltjes te spotten en we slaagden er zelfs in om een levende landschildpad te zien. Nadien lees verder…
Vannacht hebben we 12 uur gevaren in de richting van Isla Santiago. De zee was wild; het werd een zéér ‘bumpy ride’. Rond 04:00 werd het anker gedropt en was het rustig. Dat kon niet voorkomen dat de helft van de passagiers zag er deze morgen redelijk verfrommeld uitzagen. Het weer werkte niet mee om lees verder…
Het is een jaar geleden dat ik nog in zo’n slecht bed gelegen heb als vannacht. Ik schrijf met opzet “gelegen”, want ik heb amper geslapen. Mijn rug deed de voorbije dagen al aardig pijn, maar bij het opstaan vandaag vond ik werkelijk geen enkele pijnloze houding meer. Het ontbijt was dan weer verrassend kompleet lees verder…
La Floresta is een heel gezellig hotel, maar de geluidsisolatie is een drama. Om zes uur kwam de eerste bewoner in beweging en meteen was slapen over. Slechts 11 kilogram bagage mocht er per persoon mee richting Kapawi, de rest zou achterblijven in Baños. We hadden gisteren het meest noodzakelijke ingepakt, maar waren toch benieuwd lees verder…
Vannacht was een buitengewone belevenis. In slaap vallen in een hut zonder ramen (mét muggesgaas!) op het geluid van duizenden beesten die de nacht vieren, het was alweer veel te lang geleden. Slechts in de verte was de generator te horen, voor de rest alleen natuur. De wekker liep af om 06:00, want om 06:30 lees verder…
Vandaag begon op dezelfde manier als gisteren: vogelkijkboottocht. Ik had me er vooraf al bij neergelegd dat er ook vandaag geen bruikbare foto’s zouden uit voortspruiten. Het enige resultaat telkens ik toch eens een foto nam, was een diepe zucht. Neen, vogels fotograferen met een 600mm zoomlens is geen goed idee. Hier is zwaarder materieel lees verder…
Afwijken van het voorziene programma is in deze lodge quasi onmogelijk. We praatten met Canadezen die per toeval ingedeeld geraakt waren bij Amerikanen die hier een spirituele trip wilden beleven, inclusief een intoxicatie met een lokaal hallicunogeen gevolgd door overnachting in de jungle. De Canadezen waren hier totaal niet in geïnteresseerden werden ertoe veroordeeld om lees verder…
Vandaag was het onze eerste niet-rijden dag. We hadden een gids besteld voor een wandeling van een uur of twee, hadden ontbijt voorzien rond 9u. Toen we aan het ontbijt kwamen, kregen we te horen dat we een uur te laat waren. Tijdens de ramadan werd de klok een uur teruggedraaid en vannacht is die lees verder…
Ondanks de dreigende onweerswolken –ook van bovenuit bekeken zagen ze er indrukwekkend uit– maakten we toch een boterzachte landing in Saigon. De formaliteiten verliepen verrassend vlot en amper twintig minuten laten wisten we dat het logistiek monster genaamd “Doha” onze valiezen niet opgepeuzeld had. Even later werden we opgevangen door de mensen van Buffalo Tours en lees verder…
Vannacht weer heel slecht geslapen. Was het die laatste koffie in het restaurant? Was het het lawaai van de andere bewoners van de homestay? Maakt niet uit; het zombiegehalte bij de twee oudjes was deze morgen weer heel hoog. Ook Marjolein had amper geslapen. Gisterenavond waren we –na lang filteren in de talloze, vaak tegenstrijdige, lees verder…
Om 08:00 werden we opgepikt voor een dagje duiken en snorkelen. In het haventje gingen we aan boord van een stevige boot. Na ons kwamen er nog enkele andere busjes toeristen aanvoeren. Toen er zowat 30 mensen aan boord waren, vertrok onze boot in de richting van enkele eilanden, ongeveer 15km uit de kust. Na lees verder…
Het plan voor deze voormiddag was simpel: we huren een electrische fiets zoals er hier in de stad duizenden rondrijden en gaan daarmee toeren tussen de rijstvelden. Na het fiasco van gisteren zag ik het niet meer zitten op om die loodzware hotelfietsen rond te rijden. Ik dacht dat ik gisteren gezien had dat lees verder…
Deze morgen stond er stipt om 08:30 een busje te wachten dat ons langs een twee dagen durende excursie naar het Bach Ma nationaal park zou brengen. Eerste halte was een obligaat shoppingmoment bij een marmerbewerker. Een gigantische berg kitsch stond ons aan te staren en enkele winkeldames probeerden ons krampachtig de investering van de eeuw lees verder…
Deze morgen liep de wekker af om 04:45. Onze gids had voorgesteld om boven op de berg naar de zonsopgang te gaan kijken. Volgens mijn GPS was zonsopgang om 05:24; ik vond dus dat de timing nogal vreemd was. Terwijl we naar boven reden met ons busje werd het al volop licht. De laatste kilometer lees verder…
Voor vandaag hadden we een “DMZ tour” geboekt. Met een busje zouden we een aantal plaatsen bezoeken die belangrijk geweest waren in de Vietnamoorlog. We waren pas gisterenavond aangekomen in Hué en het was bepaald spannend om deze morgen om 08:30 klaar te staan voor ons busje. Er dook een minibusje op van een ander lees verder…
Met low-cost hotels hebben we geen goede ervaringen. Meestal draaft er tot een gat in de nacht een bende luid taterende Amerikaanse of Hollandse trutten door de gang, enkele uren later gevolgd door lallende Britten. In de Buchan: niets daarvan. We lagen op bed en genoten onder andere van een doodse stilte. In slaap vallen lees verder…
Gisterenavond hadden we de timing opgemaakt voor vandaag. Volgens de GPS moesten we 1:40 rijden. We hadden in Gold River afgesproken om 09:30, maar Lo had al aangekondigd dat hij waarschijnlijk wat te laat zou zijn. We moesten dus ten allerlaatste vertrekken om 8u. De wekker liep af om 06:30. Lekker langzaam lui werden we wakker, lees verder…
We sliepen heerlijk in onze bloemenzee. Alleen was er rond drie uur ’s ochtends flink paniek in de tent. Een wijfjesbeer was mijn rug aan het betasten met haar dikke poot. Ik wilde naar de bear spray grijpen toen duidelijk werd dat Anita zich terug bergop aan het wroeten was. Ons tentje stond licht bergaf lees verder…
Vandaag was het plan om in noordelijke richting te gaan wandelen. Net zoals gisteren ging het traject afwisselend door bos en over strandjes. We waren het intussen gewend dat we in bos vorderden aan 700m/u en we vergaapten ons aan de grillige creaties in dit oerbos. In een van de baaitjes zagen we zeeotters dobberen, lees verder…
Onze eerste confrontatie met de regen was gisteren niet erg goed verlopen. Een shelter maken zonder tentstokken — thuis moeten laten wegens vermeende gewichtsbeperkingen bij Air Transat — was echt niet doenbaar. Daarom stond een passage langs Canadian Tire vandaag hoog op de boodschappenlijst. In Campbell River was het even zoeken naar het shopping center, lees verder…
Vannacht sliepen we als marmotjes. De stilte hier op de camping doet bijna pijn aan de oren. Om 05:30 was daar helaas de wekker al en we schoten prompt in actie, want we wilden om 06:15 aan de steiger staan voor onze boottocht richting Knight Inlet, het beste gebied in deze regio om grizzlyberen te lees verder…
Voor de tweede dag op rij moesten we onze wekker zetten, want ook de mensen van Sea Smoke hadden ons klaar en duidelijk aangemaand om tijdig op de afspraak te zijn. Net zoals gisteren hadden we ons ontbijt gisterenavond al klaargezet in één zak en zaten we amper 20 minuten na onze wekker al te lees verder…
Gisterennamiddag heerste de WK-koorts op TGV naar Parijs. De toon werd meteen gezet: “in de restowagen worden vandaag alleen mensen bediend die supporteren voor Les Bleus”. Een paar uur later zaten we in een splinternieuwe 878 naar Bogota. Er zat niets anders op dan de halve WK-finale van de Belgen te volgen via de dure lees verder…
Je kan niet geloven hoe hard we de haan van La Macarena misten. Juist, ja, niet dus. Voor de tweede keer deze reis hadden we een nachtrust de naam waardig. Met dank aan kamer 712 in Hotel La Opera. Ook deze keer was het ontbijt perfect, alleen verstoord door een lawaaierige bende Vlamingen — we lees verder…
