Voor vandaag hadden we een “DMZ tour” geboekt. Met een busje zouden we een aantal plaatsen bezoeken die belangrijk geweest waren in de Vietnamoorlog. We waren pas gisterenavond aangekomen in Hué en het was bepaald spannend om deze morgen om 08:30 klaar te staan voor ons busje.
Er dook een minibusje op van een ander hotel –Anita had nogal moeten aandringen om de trip alsnog geboekt te krijgen, want alles zat hier volgeboekt. Er was dus een creatieve oplossing uitgewerkt.
Hier liep een van de paden van de Ho Chi Min trail
We reden anderhalf uur richting Dong Ha, waar we onze gids zouden oppikken. We reden langs de nationale weg nummer 1, die men nu volop aan het upgraden is van twee rijstroken naar vier rijstroken. Soms reden we op een werf, soms op superdeluxe autosnelweg. Onze chauffeur had echter een geheel ander plan in zijn hoofd: “hoe krijg ik die bleekscheten in mijn bus zo snel mogelijk aan het kotsen”. Constant acceleren en dan afremmen zonder dat daar aanleiding voor was. We werden er gek van.
Monument op Ho Chi Min trail
Onze gids leidde ons eerst naar een stukje van de Ho Chi Min trail, de klassieke bevoorradingsroute voor de Vietcong en vertelde hoe deze route zich verlegde telkens de Amerikanen ze dachten doorgeknipt te hebben.
1968: van de ene overwinning naar de andere
We bezochten restanten van de Amerikaanse basis van Khe Shan waar we voor de zoveelste keer ingepeperd kregen hoe de helden van de NVA (“North Vietnam Army” — niet te verwarren met de Vlaamse Helden) de buitenlandse aggressor naar huis hadden gestuurd.
Khe Sanh
Tussendoor had ik een babbel met de gids over de naweeën van zo’n gruwelijke oorlog. Ik vroeg haar over de oorlog echt voorbij was. Net zoals Fuong in Saigon verzekerde zij mij dat de oorlog écht voorbij was. Cruciaal daarbij was het feit dat iedereen die met het Zuiden meegevochten had, 6 à 8 jaar heropvoedingskamp gekregen had.
We kregen een 100% Vietnamese lunch gepresenteerd in Dong Ha. Het eten was verrassend lekker. Tot nu toe hadden we –enkele uitzonderingen uitgezonderd– alleen slecht gemaakt Viietnamees eten gekregen. Hier kregen we het bewijs dat heel eenvoudige gerechtjes erg lekkker konden zijn, mits er een fatsoenlijke kok aan het fornuis stond.
Op de demarcatielijn
Op de brug tussen noord en zuid
Na de middag reden we naar de grens die in 1954 getrokken werd tussen Noord- en Zuid-Vietnam. We leerden dat de DMZ niets te maken had met de oorlog met de Amerikanen, maar een artifact was van het verdrag van 1954. We wandelden de rivier over via een replica van de brug die door de Amerikanen aan flarden geschoten was.
In het bijbehorende museum kregen we een blik op de inspanningen die Ho Chi Minh gedaann heeft om het land te herenigen.
Propaganda-apparatuur
De alomtegenwoordige grote leider
In het museum
Als laatste stop voor de dag stonden de tunnels van Vinh Moc op het programmma. Dit is een deel van de tunnelstelsels die de dorpen uit de omgeving met mekaar verbonden en die bescherming moesten bieden tegen de welhaast constante bombardementen van de Amerikanen. Tussen 1966 en 1972 werden 1400 meter tunnels uitgegraven in drie niveaus.
Op min 23m
De laagste verdieping (23 meter onder de grond) moest bescherming bieden tegen de “ground penetrating” bommen die zich “slechts” 16m diep in de bodem konden boren alvorens te ontploffen.
Bij een van de ingangen
Boeiend? Jazeker! Maar toch de hele tijd met een dubbel gevoel. Want letterlijk elke vierkante meter heeft hier zijn miserie gekend. Het voelde soms erg fout om daar foto’s te staan nemen, te kijken hoe mensen in deze onmogelijke omstandigheden manieren zochten om te overleven — en als het even kon de vijand nog eens danig in de problemen te brengen.
Regen, regen, regen
Nadien volgde nog een lange rit van twee uur. Het was al flink donker toen we weer in ons hotel waren. Intussen hadden we dank zijn het voortreffelijke mobiele internet in Vietnam beslist dat we zouden gaan eten in de Elegant. We hebben het ons geen enkel moment beklaagd. Een van de toprestaurants van de reis.
Tunnel in Vinh Moc