Vandaag was een reisdag: verhuizen vanuit het drukke Saigon naar de Mekongdelta. Volgens de GPS 128km in vogelvlucht, maar met de bus moet je toch op 3u rekenen, vertelde men ons.
We sliepen uit, haalden op het nippertje de 9u30 deadline van het ontbijtbuffet en lieten de kinderen nog wat luieren. Anita en ik gingen op zoek naar een plek om geld te wisselen. In theorie kon dat in de banken, maar we hadden geen zin om een uur of meer rijtje te gaan schuiven. De hotelbalie toonde op een kaartje waar er veel plekken waren waar we geld konden wisselen.
Daar aangekomen geen spoor van de typische “forex” schreeuwborden die je op andere reisbestemmingen wel ziet. Dus hopten we een winkel binnen en nadat ze goed gekeken hadden of er geen politie in de buurt was, kwam er een bod op tafel. Inderdaad, een stuk beter dan wat we in de luchthaven gekregen hadden. Tot verbazing van het winkelpersoneel stopten we elk 10 miljoen Dong gewoon in onze broekzak en waren snel ribbedebie. We hadden geen zin om een toevallige getuige op lucratieve gedachten te brengen.
Onze bustickets
Dan namen we een taxi richting busstation –althans dat dachten we.
Maar we werden afgeleverd aan een klein kantoortje met enkele bankjes en een balie. We waren wel degelijk aan het juiste adres. Even later werden we in een klein busje gepropt, maar die rit was van korte duur. We belandden in de “West Bus Terminal”, waar we in een grote bus mochten met ligplaatsen. Nog nooit meegemaakt.
Onze licht gehavende bus
Liggend transport
Ook dit ging vlot tot zowat 30km voor onze bestemming. Onze bus kon een plots overstekende vrachtwagen niet ontwijken en hopla, ons eerste busaccident was een feit. Dank zij de wifi aan boord konden we ons hotel verwittigen. Na een uur of twee wachten, konden we overstappen in een andere bus.
Wie komt daar nog uit de bosjes gespurt?
Grote discussie: hoe moeten we dat adres interpreteren?
100 decibel standupcomedy op de TV’s
Nog een taxiritje van 13km en we kwamen aan in de “Green Village”, een homestay in the middle of nowhere. We werden er uiterst vriendelijk onthaald en even later kwam er heel lekker eten op tafel. En wat meer is: twintig pintjes in elke koelkast.
Als eerste de geocache gevonden!
En wat nog meer is: een geocache aan de receptie, hier in mei achtergelaten en vandaag dus voor het eerst gelogd, door ondergetekende!
Morgen gaan we naar de floating market en misschien nog een boottocht maken op de Mekong — als we tegen dan niet gesmolten zijn en/of opgegeten door de muskieten.