Gisterenavond waren we te lui om uit te gaan eten. We bleven in het hotel en aten er opnieuw voortreffelijk. Na het eten zijn Maarten en ik nog wat gaan zwemmen en toen besloten we dat het bedtijd was.
Wij lagen een tiental minuten horizontaal toen ook onze buren naar hun kamer kwamen. Nog een tiental minuten later hoorden we dank zij de onbestaande geluidsisolatie de eerste tekenen van intimiteit. Enkele minuten later kreette ze “O jee, baby” en kwam klaar. Gelukkig voor onze nachtrust waren ze minder energiek dan het koppel dat Annelies enkele dagen ervoor had.
Deze morgen sliepen we lang uit, in die mate dat we (nipt) te laat waren voor het ontbijt. Geen nood, er werd ons een “kleine selectie van wat we hadden kunnen krijgen” aan tafel opgediend. Dat volstond ruimschoots om onze honger te stillen tot ver in de namiddag.
Wat ons meteen opviel aan deze plek, was de manier waarop Marjolein benaderd werd. Eindelijk ontdekten we Vietnamezen die haar wel als mens benaderden, niet als mismaakte kermisattractie. Dat deed deugd.
Een flink deel van de dag hebben we dan besteed aan de verdere planning van de reis. In het oude stadsdeel werd een duik- en snorkeltrip geboekt. Via internet werden vluchten, hotels, pickups, boten, bussen en excursies geboekt. Aangezien alles hier stilaan vrij vol bleek te zitten, namen we het zekere voor het onzekere.
Kerkhof onderweg naar An Bang
Rond een uur of drie vatten we het plan om op naar het dorpje An Bang te rijden, 5km van ons hotel. Vier fietsen, Marjolein achterop bij Maarten en weg waren we. Anderhalve kilometer verder was het spelletje al over: lekke band.
… en enkele meter verder hadden we lekke band
We besloten om de fiets terug te brengen: Annelies achterop bij Anita, Marjolein achterop bij Maarten en de defecte fiets aan de hand bij ondergetekende. Meteen hadden we geen zin meer om nog rond te rijden met die loodzware slechte fietsen van het hotel. De verhuurdienst wilde ons geen scooters verhuren omdat we geen ervaring hadden.
Rijstvelden rond Hoi An
We namen dan maar de hotelshuttle naar het privéstrand van het hotel, codenaam “M1”. Hilarisch genoeg bleekt dit de halte te zijn nà “M2”, zijnde het publieke strand.
Er kwam wat trekken en duwen aan te pas voor we
Heel het gezin in de weer om Marjolein in zee te krijgen
Marjolein over haar schrik heen hielpen om de zee in te gaan, maar het is gelukt.
Toxisch was het eten niet, maar daarmee is alles gezegd
Terwijl we ons zaten af te drogen, bleek dat er vlakbij een geocache lag. We zochten de schat terwijl de eigenaar van de lokale horeca op onze vingers stond te kijken en voelden ons enigszins verplicht om daar nog een pint te drinken. De man leek vrij sympathiek, ik geraakte niet tijdig op Tripadvisor en we besloten het erop te wagen daar te eten.
Foute keuze, bleek achteraf.
De gigantische slappe lachbui die Annelies overviel in de taxi, was nog het lekkerste van de hele avond.
En ’s avonds kregen we eens stevige regenbui. Zwembad van ons keurige hotel.