Koud Koud, koud, koud , koud. Deze morgen vroor het vast en zeker toen we wakkerder werden. We waren eigenlijk al heel de nacht wakker, verwikkeld in een strijd met onze woonst op wielen. Het grootste probleem was de samenwerking tussen onze hoogtechnologische slaapzakken en dito luchtmatrassen, want beide componenten van ons slaa pcomfort hebben lees verder…
internet@springbok We wilden nog wel een berichtje sturen naar de beschaafde wereld. Na drie pogingen belandde Hans op een kiosk-PC in het postkantoor. Van daaruit ging er gratis voor niets een update naar de website. Moedverloren Tijdens de rit van vandaag viel het me weer in dat we gisteren voorbij de plek Moedverloren waren gereden. lees verder…
Zogezegd zogedaan: deze morgen reden we naar de bron die we gisteren uitgekozen hadden. We waren niet zo vroeg als gisteren op pad, maar het was ruim voldoende om onderweg een groepje hyena’s en een koppeltje vrijende jakhazen te bekijken. Op het laatste stukje naar de bron stonden we muurvast in de file. In de lees verder…
Voor onze terugkeer uit de Delta hadden we een ‘bush hut’ gereserveerd, zodat we toch nog eens in een deftig bed konden slapen. De kindjes sliepen in de tent, want dat vonden zij leuker dan een saai bed. We vonden de plek zo gezellig dat we besloten om een extra dag te blijven en een lees verder…
Onze ochtend begon met twee verrassingen. De eerste: de wekker om 6u15. Dat vonden we nodig om tijdig klaar te zijn voor onze chauffeur. Tweede verrassing: de chauffeur zelf. Er was wellicht een Aziatisch mirakel voor nodig om die man bijna drie kwartier voor tijd aan ons hotel te krijgen. Met de hoogste voorspoed ging lees verder…
Vannacht hebben we allemaal verrassend goed geslapen. Dat echte hotelbed deed toch wel deugd! Na een bar slecht ontbijt zijn we er weer ingevlogen. Hans ging met enkele kids richting internetcafé, Anita verdween zonder meer en de rest was volop bezig met inpakken. Om 10u werden we verwacht voor de start van onze dolphin tour, lees verder…
Deze morgen hadden we genoeg tijd om rustig onze tentjes af te breken. De GPS suggereerde om terug te keren naar de asfaltweg, maar wij verkozen om onmiddellijk noordwaarts de zandweg te nemen richting Grootfontein. Onze eerste stop was de Hoba meteoriet, waarvan we de positie heel nauwkeurig markeerden. Heel de bende op en lees verder…
Na ons onverwacht maneuver in Mua moesten we toch even kijken hoe we nu verder zouden reizen. We besloten om toch het oorspronkelijke schema aan te houden. Dat betekende wel dat we vandaan 321km moesten rijden. Volgens de GPS zouden we daar 5u over doen, wat ons ook bevestigd werd door de behulpzame receptionist van lees verder…
Vandaag zijn we rustig naar Lilongwe gereden, zodat we morgen eten kunnen inslaan voor het verblijf in Ntchisi. We reden terug de Golomoti weg richting richting Dedza, de weg die we twee weken in omgekeerde richting genomen hadden. Deze keer namen we wel de tijd om wat foto’s te nemen van de mooie vergezichten. Onderweg lees verder…
Gisteren hebben we onze tenten opgeslaan op de camping van de Chinteche Inn, volgens de reisgids de mooiste camping van het land. We zijn geneigd dit te geloven.Deze morgens zijn we om 7u ons tentje uit gerold, recht het meer in. Zoet water van 27°, milde golfslag, zon: meer moest dat echt niet zijn. Vandaag lees verder…
Gisteren hadden we op de valreep nog twee activiteiten kunnen boeken voor vandaag. Anita en Marjolein zouden een rustige boottrip maken in de Caño Negra. Ik zou met Maarten en Annelies stappen naar de Cerro Chato, een wandeling van zowat 5u. De klim (400m) was weliswaar korter dan mijn bijna-dood-ervaring op Mount Mulange (Malawi), maar lees verder…
5u30 was het toen Cookie, de huispapegaai van Casa Aroma de Campo, zijn eerste wake-up schreeuw lanceerde. Gelukkig hield hij verder zijn manieren en vielen we prompt weer in slaap. We hebben de routine voor inpakken al goed in de vingers. Amper een half uur na het ontbijt waren we klaar om te vertrekken. Dat lees verder…
Ik denk dat ik gisteren alles bijeen misschien een half uur zonder t-shirt rondgelopen heb. De zonnecrème kon niet verhinderen dat ik grondig verbrand geraakte. Tegen ’s avonds was ik zo rood als een kreeft en vannacht kon ik niet op mijn rug liggen. Anita heeft vandaag een nieuwe tube aftersun met Aloë Vera op lees verder…
Iedereen die ooit met een vrachtwagen meegereden heeft, kent het unieke geluid van de “frein moteur”. In onze contreien valt dat niet zo enorm meer op, maar als je uitlaten hebt zonder noemenswaardige knaldempers (de fameuze Amerikaanse truck met grote neus en twee schoorstenen achter het appartement achter de stuurcabine), kan dat een hels lawaai lees verder…
Toen we de receptie voorbijkwamen, werden we met héél brede glimlach begroet. We zouden zonder probleem kunnen betalen met Euro’s, zo werd pro-actief gemeld. Een groter contrast met de reactie van gisteren was niet te bedenken en ik begon onraad te ruiken. Ik vroeg even naar de wisselkoers — de helft van wat we in lees verder…
Tijdens de vlucht naar Buenos Aires lieten we ons ongegeneerd vertroetelen. Champagne? Jazeker, meneer. Ook voor jongeman? Uiteraard! Het eten was heerlijk, de beenruimte zo mogelijk nog aangenamer. En ik zwijg nog over de Single Malt na het eten. Lekker uitgerust stapten we uit, doken zonder morren de 33° hitte in en waren officieel op lees verder…
Ik hab vannacht geslapen als een marmot. Maarten niet, want hij was halverwege de nacht zijn oordoppen kwijtgespeeld. Mijn gesnurk bezorgde hem een grootschalig ochtendhumeur. Het ontbijt was sober, maar we genoten vooral van het fenomenale uitzicht. Een luchthaven is meestal een monsterlijk gedrocht dat pijn doet aan de ogen. Hier is ze slechts een lees verder…
Deze voormiddag stond een boottocht op Beagle Canal op het programma. Aan boord hoorden we de gids allerhande verhalen vertellen die we de voorbije dagen al van andere gidsen gehoord hebben. Ik denk dat we plek hier grotendeels gezien hebben. Op weg naar de vuurtoren van Les Eclaireurs kwamen we langs kleine eilandjes met kolonies lees verder…
Er viel een lichte motregen toen we wakker werden. Dat kon niet verhinderen dat we onder de indruk waren van de omvang van de Hacienda. De ene villa tegen de andere gebouwd, trapjes, binnentuinen. Vandaag zouden we gaan wandelen rond de Laguna Cuicocha, een meer in de krater van een joekel van een vulkaan. In lees verder…
Deze morgen werd het anker gelicht om 05:00 om door te varen naar Urbina Bay. We gingen eerst aan land voor een korte wandeling die ons langs enkele land-leguanen zou brengen. Onderweg lukte het ook om een paar mooie vogeltjes te spotten en we slaagden er zelfs in om een levende landschildpad te zien. Nadien lees verder…
Vannacht hebben we 12 uur gevaren in de richting van Isla Santiago. De zee was wild; het werd een zéér ‘bumpy ride’. Rond 04:00 werd het anker gedropt en was het rustig. Dat kon niet voorkomen dat de helft van de passagiers zag er deze morgen redelijk verfrommeld uitzagen. Het weer werkte niet mee om lees verder…
Het is een jaar geleden dat ik nog in zo’n slecht bed gelegen heb als vannacht. Ik schrijf met opzet “gelegen”, want ik heb amper geslapen. Mijn rug deed de voorbije dagen al aardig pijn, maar bij het opstaan vandaag vond ik werkelijk geen enkele pijnloze houding meer. Het ontbijt was dan weer verrassend kompleet lees verder…
De upgrade die we gisteren gekregen hebben van de baas van Cuelo de Luna heeft zijn effect niet gemist. Deze nacht hebben we wél geslapen en toen de wekker afliep, lachte de wereld ons toe. Eerst gingen we naar Saquisili, waar elke donderdag de grootste indiaanse markt is uit de regio. Van heinde en verre lees verder…
La Floresta is een heel gezellig hotel, maar de geluidsisolatie is een drama. Om zes uur kwam de eerste bewoner in beweging en meteen was slapen over. Slechts 11 kilogram bagage mocht er per persoon mee richting Kapawi, de rest zou achterblijven in Baños. We hadden gisteren het meest noodzakelijke ingepakt, maar waren toch benieuwd lees verder…
Vannacht was een buitengewone belevenis. In slaap vallen in een hut zonder ramen (mét muggesgaas!) op het geluid van duizenden beesten die de nacht vieren, het was alweer veel te lang geleden. Slechts in de verte was de generator te horen, voor de rest alleen natuur. De wekker liep af om 06:00, want om 06:30 lees verder…
Vandaag begon op dezelfde manier als gisteren: vogelkijkboottocht. Ik had me er vooraf al bij neergelegd dat er ook vandaag geen bruikbare foto’s zouden uit voortspruiten. Het enige resultaat telkens ik toch eens een foto nam, was een diepe zucht. Neen, vogels fotograferen met een 600mm zoomlens is geen goed idee. Hier is zwaarder materieel lees verder…
Afwijken van het voorziene programma is in deze lodge quasi onmogelijk. We praatten met Canadezen die per toeval ingedeeld geraakt waren bij Amerikanen die hier een spirituele trip wilden beleven, inclusief een intoxicatie met een lokaal hallicunogeen gevolgd door overnachting in de jungle. De Canadezen waren hier totaal niet in geïnteresseerden werden ertoe veroordeeld om lees verder…
Ondanks de plechtige afspraak om vroeg op te staan, lukte het ons niet om vandaag op een treffelijk uur uit bed te geraken. En dus restte er vier uur om onze spullen bijeen te rapen. Onze beproefde checklist bewees zijn dienst en het lukte ons om met een redelijk complete set bagage te vertrekken richting lees verder…
Vandaag hadden we een relatief kort ritje voor de boeg, richting Merzouga. Dus namen we de tijd om in Erfoud een lokaal simkaartje te kopen om niet langer afhankelijk te zijn van de ellendig slechte internetverbindingen in de hotels. In de officiële agence van Maroc Telecom geraakten we aan een simkaart; we moesten ze laten lees verder…
Vandaag hebben we een lange rit gedaan. Vanuit Tafraoute naar hier deden we er net geen 6 uur over. Tot in Agadir ging het gezapig over kleine baantjes. Eenmaal we Agadir voorbij waren, veranderde dit helemaal. De bijna spreekwoordelijke rust waarmee de modale Marokkaan rondrijdt, was helemaal verdwenen. Van zodra we minder dan 20km/u te lees verder…
Hoewel we al bijna twee weken op reis zijn in een moslimland, hebben we van de gezangen van de imams nog niet veel last gehad. Veel minder, in elk geval, dan jaren geleden in Indonesië. Vannacht is dat hier eventjes drastisch veranderd. Ergens in het holst van de nacht begon de imam eraan in de lees verder…
Om 10 na 5 was het deze morgen gedaan met slapen. De imam begon aan zijn gezangen. Twintig minuten volstonden ruimschoots om ons grondig wakker te maken. Langzaam inpakken, langzaam ontbijten en we konden op weg. Oeps, waar is het papiertje van de betaalparking? We keerden midden op het grote plein onze bagage binnenstebuiten, maar lees verder…
Lap! Eén dag op reis en we mochten onze wekker al zetten. Reisplanner Anita had voor vandaag een uitstap gepland met pick up om 7:30. Neem daarbij nog eens het tijdverschil met België en je weet aan wie de prijs voor sadisme vandaag toegekend werd. We kregen in Hotel Sonnet een verbazend uitgebreid ontbijt aangeboden lees verder…
Vannacht weer heel slecht geslapen. Was het die laatste koffie in het restaurant? Was het het lawaai van de andere bewoners van de homestay? Maakt niet uit; het zombiegehalte bij de twee oudjes was deze morgen weer heel hoog. Ook Marjolein had amper geslapen. Gisterenavond waren we –na lang filteren in de talloze, vaak tegenstrijdige, lees verder…
Om 08:00 werden we opgepikt voor een dagje duiken en snorkelen. In het haventje gingen we aan boord van een stevige boot. Na ons kwamen er nog enkele andere busjes toeristen aanvoeren. Toen er zowat 30 mensen aan boord waren, vertrok onze boot in de richting van enkele eilanden, ongeveer 15km uit de kust. Na lees verder…
Voor vandaag hadden we een “DMZ tour” geboekt. Met een busje zouden we een aantal plaatsen bezoeken die belangrijk geweest waren in de Vietnamoorlog. We waren pas gisterenavond aangekomen in Hué en het was bepaald spannend om deze morgen om 08:30 klaar te staan voor ons busje. Er dook een minibusje op van een ander lees verder…
Vandaag was een reisdag. Plan was om naar Hanoi te vliegen met de vlucht van 16:00, daar opgepikt te worden door iemand van het hotel en dan naar het hotel te gaan. En tot ieders verbazing heeft dit plan ook gewerkt. De luchthaven van Hué was enigszins verlaten, maar de zaken verliepen er heel lees verder…
Met low-cost hotels hebben we geen goede ervaringen. Meestal draaft er tot een gat in de nacht een bende luid taterende Amerikaanse of Hollandse trutten door de gang, enkele uren later gevolgd door lallende Britten. In de Buchan: niets daarvan. We lagen op bed en genoten onder andere van een doodse stilte. In slaap vallen lees verder…
Gisterenavond hadden we de timing opgemaakt voor vandaag. Volgens de GPS moesten we 1:40 rijden. We hadden in Gold River afgesproken om 09:30, maar Lo had al aangekondigd dat hij waarschijnlijk wat te laat zou zijn. We moesten dus ten allerlaatste vertrekken om 8u. De wekker liep af om 06:30. Lekker langzaam lui werden we wakker, lees verder…
We sliepen heerlijk in onze bloemenzee. Alleen was er rond drie uur ’s ochtends flink paniek in de tent. Een wijfjesbeer was mijn rug aan het betasten met haar dikke poot. Ik wilde naar de bear spray grijpen toen duidelijk werd dat Anita zich terug bergop aan het wroeten was. Ons tentje stond licht bergaf lees verder…
Onze eerste confrontatie met de regen was gisteren niet erg goed verlopen. Een shelter maken zonder tentstokken — thuis moeten laten wegens vermeende gewichtsbeperkingen bij Air Transat — was echt niet doenbaar. Daarom stond een passage langs Canadian Tire vandaag hoog op de boodschappenlijst. In Campbell River was het even zoeken naar het shopping center, lees verder…
Toen we gisteren naar hier aan het rijden waren, hadden we nooit kunnen voorspellen dat we hier zo’n goede nacht zouden hebben. We sliepen als marmotjes, in slaap gewiegd door de branding — en nog lange tijd wakker gehouden door onze buren. Toen we uit onze tent strompelden, hing er nog een beetje mist, maar lees verder…
Het onweer dat aangekondigd was voor gisterenavond, waaide grotendeels voorbij aan de oostkant van Ierland. Wij merkten er in elk geval niets van. Deze morgen bleek de andere meteorologische voorspellen wel uit te komen: regen op ons dak. We kregen buien van miezer met af en toe een droge periode. Voor het eerst deze reis lees verder…
Na de rotdag van gisteren was het zaak om weer aan te knopen met plezier van het reizen. De omgeving hielp alvast méér dan een handje. Toen we opstonden, was er schitterend weer en de setting rond Crom Castle is ronduit fantastisch. We maakten een stevige wandeling rond de ruïnes van het oude Crom Castle lees verder…
Ontwaken was deze morgen ronduit zalig: het uitzicht over een héél meer voor ons alleen. Onze eerste stop was Keshcarrigan, waar we naar ’t schijnt een mooie wandeling konden maken naar de top van de Sheebeg. We hadden gelukkig het verstand om de fietsen te nemen, want 90% van het traject ging over asfalt. We lees verder…
Gisterennamiddag heerste de WK-koorts op TGV naar Parijs. De toon werd meteen gezet: “in de restowagen worden vandaag alleen mensen bediend die supporteren voor Les Bleus”. Een paar uur later zaten we in een splinternieuwe 878 naar Bogota. Er zat niets anders op dan de halve WK-finale van de Belgen te volgen via de dure lees verder…
Je kan niet geloven hoe hard we de haan van La Macarena misten. Juist, ja, niet dus. Voor de tweede keer deze reis hadden we een nachtrust de naam waardig. Met dank aan kamer 712 in Hotel La Opera. Ook deze keer was het ontbijt perfect, alleen verstoord door een lawaaierige bende Vlamingen — we lees verder…
Vannacht hebben we echt geslapen als marmotten. Het was doodstil in onze kamer en het bed was prima. De warmte werd goed buiten gehouden door de 40cm dikke muren en dus moesten we de airco niet eens aanleggen. De Tatacaowoestijn was ons eerste doel voor vandaag. Gisterennamiddag waren we al door een uithoek gesjeesd op lees verder…
Tomtom, Garmin, OpenStreetmaps, Google: allen hadden ze een eigen mening over de rit van vandaag. De kaarten van Apple, immer waardeloos, kunnen geen route bepalen in Colombia. Het was duidelijk: vandaag zouden we er tussen de vier en zes uur over doen om vanuit Villavieja in San Agustin te geraken. Even buiten de het dorp lees verder…
De gewijde stilte van het Monasterio zorgde ervoor dat we sliepen als marmotjes. Het uitgebreide ontbijtbuffet gaf ons de nodige energie om vandaag “de grote toer” te doen: alle interessante locaties op enige afstand van San Agustin. Een gids zou meerijden in ons autootje. Wij waren stipt op tijd klaar, maar de gids kwam niet lees verder…
Iemand heeft vannacht een mirakel verricht in Cabo de la Vela. Vanaf ongeveer 22:00 werd de hele plek in een diepe stilte gehuld die aanhield tot na 05:00 deze morgen. Een verkwikkende nachtrust was het logische gevolg. Welgezind gooiden we onze bagage in de koffer van onze 1997 Land Cruiser en zetten we koers richting lees verder…
Gisterenavond voelden we ons —zacht uitgedrukt— niet 100% gelukkig met de omstandigheden waarin we verzeild waren. In de loop van de nacht is dat nog drastisch verslechterd. De drie honden op de rancheria hadden duidelijk last van de volle maan, holden de hele tijd van hot naar her en kefferden erop los dat het het lees verder…
We hadden vandaag slechts één doel: eindelijk een geocache vinden in Colombia. Er liggen er slechts 163 in het hele land en voornamelijk geconcentreerd in de grote steden, die wij op deze reis opzettelijk links lieten liggen. Er lagen twee caches in het Tayrona National Park. Volgens het hotel was het heel eenvoudig om de lees verder…
Deze middag gingen we gauw een slaatje eten in het hotel en we werden aangesproken door de grote baas. “Ik heb vernomen dat u een Chef bent, “ zo zei hij tegen Anita. “Het zou mij een genoegen zijn u on the house te laten proeven van een nieuw voorgerecht dat ik op de kaart lees verder…
