De zon brak gauw door de mist
Toen we gisteren naar hier aan het rijden waren, hadden we nooit kunnen voorspellen dat we hier zo’n goede nacht zouden hebben. We sliepen als marmotjes, in slaap gewiegd door de branding — en nog lange tijd wakker gehouden door onze buren.
Toen we uit onze tent strompelden, hing er nog een beetje mist, maar al gauw brak de zon door de wolken en er kondigde zich alweer een prachtige dag aan.
Boven zee wel nog mist
Met de auto rijden zagen we absoluut niet zitten en dus beslisten we om vanuit Sombrio Beach een stevige wandeling te doen. Eerst maakten we een boodschappenlijstje van spullen die we ’s namiddags mee moesten brengen uit de auto en dan konden we op pad.
We kozen ervoor om noordwestwaars te wandelen richting Port Renfrew. De aangeduide paden volgen, dat zagen we uiteraard niet zitten. Ook de melding op infoborden dat bepaalde delen van de trail niet toegankelijk waren tijdens vloed, negeerden we vrolijk fluitend. Het “heen” deel van de wandeling leidde afwisselend over gigantische velden grote keien en paden door het bos. Niet enorm zwaar, maar toch was het eerder “vorderen” dan “wandelen” wat we deden. Door hoog de kliffen op te klimmen konden we enkele landtongen passeren zonder het bos in te gaan, maar op een zeker ogenblik zaten we vast. Ideaal moment om te lunchen en wat te luieren.
Tijdens de terugweg viel op dat de vloed intussen stevig was komen opzetten. Ik had hiermee rekening gehouden door overal goed op te letten of een hoger tij onze terugweg zou afsluiten. Op een zeker moment was er toch een overgang die we niet konden maken zonder natte voeten. Dilemma: terugkeren of schoenen uit en waden? We kozen voor de tweede optie en als überstoere trekkers gingen we blootvoets het ijskoude water in. Een paar tientallen meter verder konden de stapschoenen weer aan en weg waren we.
Een heel eind verder was het echter finaal om zeep. We moesten een grote zandsteenformatie ronden en hadden de keuze: het water in of op die glooiende zandsteen kruipen. De algen en zeewier op de zandsteen waren, wisten we, spekglad en we wilden het risico niet lopen om uit te glijden en dan verder bergaf te gaan op schuurpapier korrel 40.
Natte voeten, dus.
Dus bleven we in het water, maar deze keer namen we niet de moeite om onze bottines uit te doen. Plof, gewoon het water in. De laatste honderden meter sjokten we verder terwijl onze schoenen bij elke stap “schwoesh” zegden.
Brug over de Sombrio
Toen we terug op het strand kwamen, waren we blij te zien dat heel veel mensen hun tentje opgekraamd hadden. Links en rechts van onze tent hadden we meer dan 100m privé. De hemel was helemaal uitgeklaard en de rest van de namiddag en vooravond zaten we te bakken in de zon. Er kwamen meerdere lagen “factor 20” aan te pas om dit zonder brandwonden te overleven.
Ons tentje: dat kleine stipje in het midden.
Vanavond hebben we dan een gerechtje nagebouwd dat Lo eerder voor ons klaargemaakt had op Nootka. We doopten het “lodrets” en zijn graag bereid om ethymologische toelichting te geven aan geïnteresseerden. Los van het culinaire kan moeilijk in woorden weergeven worden hoe we vanavond genoten hebben van de rust, de eenzaamheid, het fenomenale uitzicht en de voldoening dat we ons boeltje hier dan toch georganiseerd gekregen hebben.
Volstrekt alleen waren we hier