Zeeotters in close-up

Onze keuken bij zonsopgrang

Vandaag was het plan om in noordelijke richting te gaan wandelen. Net zoals gisteren ging het traject afwisselend door bos en over strandjes. We waren het intussen gewend dat we in bos vorderden aan 700m/u en we vergaapten ons aan de grillige creaties in dit oerbos.

In een van de baaitjes zagen we zeeotters dobberen, maar geraakten niet dicht genoeg om ze goed te kunnen observeren.

Na een uur of twee stonden we aan de mond van de grote lagune waarover we gevlogen waren toen we hier gedeponeerd werden. We trokken een kilometer of twee de lagune in en passeerden stukken scheepswrak die hier lagen als aandenken aan een gefaalde pogingen om een schip te bergen.

Om terug te keren naar onze tent namen we een route buitenom. Die ging weliswaar niet door bos, maar vergde wat klimmen op de kliffen.

Anita overtrof zichzelf door mee met ons te traverseren op een smal richeltje zowat 25m boven het kolkende zeewater.

Onze zeeotters dreven nog steeds op de plek waar we ze eerder gezien hadden. We besloten om ze langs de andere kant van de baai te benaderen. Met wat extra klimmen op vulkaansteen geraakten we op een wand vlakbij de beesten. We konden ze bijna een kwartier observeren en unieke foto’s nemen.

We vonden onze wandeling méér dan geslaagd en keerden heel goed gezind terug richting base camp. We hadden even tijd om aan onze Canadese geocache te werken en zochten eerst en vooral een geschikte container. De grote zak met Japanse tsunami-afval, hier opgeruimd door Japanse vrijwilligers– bleek een ideale bron en al gauw hadden we een geschikt potje gevonden. We knutselden een logboekje ineen en beklommen ‘onze’ rots nog eens om de cache te verstoppen en de coördinaten uit te middelen.

Toen was het tijd om te gaan poedelen. Samen met Lo wandelden we naar een uithoekje van ‘onze’ baai, waar we inderdaad volstrekt onzichtbaar voor de hele wereld uit de kleren konden gaan en voor het eerst in drie dagen met zeep in aanraking kwamen.

Intussen had Lo om zijn culinaire trukendoos weer open getrokken. Ajuintje kuisen, wat look snipperen, gerookte worstjes erbij en pasta-pesto erachteraan. Het leverde weer eens een verbluffend lekker eenpansgerechtje op en we smulden ons buikje verder rond. Een tutti-frutti op basis van zelfgekweekt en zelfgedroogd fruit kwam er achteraan als verfrissend dessertje.

Afspraak was dat houtkap niet zichtbaar mocht zijn van op het strand

Onze oogjes vielen vroeger dicht dat we zelf wilden en voor de derde nacht op rij haalde we de ondergang van de maan niet en konden we niet genieten van de overweldigende sterrenhemel.