In de kundige handen van kapitein Daryll

Vannacht sliepen we als marmotjes. De stilte hier op de camping doet bijna pijn aan de oren. Om 05:30 was daar helaas de wekker al en we schoten prompt in actie, want we wilden om 06:15 aan de steiger staan voor onze boottocht richting Knight Inlet, het beste gebied in deze regio om grizzlyberen te zien.

Toen we bij Government Dock aankwamen, troffen we daar tot onze verbazing geen boot, maar vooral heel heel veel mist. Even vreesden we dat we zo vroeg opgestaan waren ter ere van de Paus, wat we natuurlijk niet zo fijn vonden. Een telefoontje naar het kantoor van Tide Rip volstond om te weten dat de boot een paar minuten vertraging had wegens de dichte mist. Even later dook ons bootje inderdaad op. We maakten nog twee haltes om andere reizigers op te halen en toen er 12 passagiers aan boord waren, konden we richting Knights Inlet, zowat 80km verderop.

Daryll en onze gids, turend in de mist

Aan het stuur van de boot zat Daryll, een vriendelijke dame van ruim in de 60 die, zo bleek verderop, uitstekend overweg kon met de 2000 paardjes die onderin onze boot aan het werk waren.

Veel was er dus niet te zien

De hele tijd voeren we onder een dik deken van mist en na een tijdje begon het ook te miezeren. Er was werkelijk geen klop te beleven en we hadden de indruk dat het voor de rest van de dag niet zou veranderen.

Plots hield onze boot zich in. Op de rechteroever was een beer gesignaleerd. En ja hoor, voor het eerst in ons leven zagen we een echte grizzly, rustig aan het fourageren op de oever van de rivier. Kilkkerdeklikkerdekliklikliklik deden de sluiters van onze camera’s.

Even verderop mochten we overstappen op een kleiner bootje dat beter geschikt was om de ondiepe takken van het estuarium te doorkruisen. We voeren een beetje over en weer terwijl het steeds harder begon te regenen.

Plots zagen we op de vlakte voor ons een berin met haar kleintje. Meerdere minuten konden we hen observeren terwijl de moeder wat graasde en de kleine met haar moeder speelde. Het was erg vertederend.

Nat hè?

Platbodem waarmee we tot in ondiepe uithoeken konden

Dat kon echter niet vehinderen dat iedereen beetje bij beetje door-en doornat werd. We bezochten nog een anderen plek waar eerder vandaag een beer gespot was, vonden niets en onze kapitein besloot rond 11u dat we naar de grote boot terug zouden keren voor een early lunch.

Terwijl we zaten te eten, hield het op met regenen en het zag er zowaar naar dat de zon door de wolken zou breken. Zo ver kwam het niet, maar intussen lukte het ons om nog en beer te zien.

We gingen nog verder de rivier stroomopwaarts, maar kregen niets meer te zien dat het vermelden waard is.

Verder stroomopwaarts

De terugreis richting Alert Bay leverde nog twee forse verrassingen op. Gedurende enkele seconden zagen we een walvis — mét überbekende staartvin-omhoog-duik. En even later werden we plots ingehaald door een school dolfijnen die in het kielzog van onze boot kwamen spelen. Het was een adembenemend schouwspel. De souplesse waarmee die beesten aan 35km/u door het water vliegen en er af en toe nog een kunstje aan toevoegen, valt werkelijk niet te beschrijven.

Hopelijk volgt er morgen nog meer van dat fraais, want we gaan op “whale watching” uitstap.