Koud Koud, koud, koud , koud. Deze morgen vroor het vast en zeker toen we wakkerder werden. We waren eigenlijk al heel de nacht wakker, verwikkeld in een strijd met onze woonst op wielen. Het grootste probleem was de samenwerking tussen onze hoogtechnologische slaapzakken en dito luchtmatrassen, want beide componenten van ons slaa pcomfort hebben lees verder…
internet@springbok We wilden nog wel een berichtje sturen naar de beschaafde wereld. Na drie pogingen belandde Hans op een kiosk-PC in het postkantoor. Van daaruit ging er gratis voor niets een update naar de website. Moedverloren Tijdens de rit van vandaag viel het me weer in dat we gisteren voorbij de plek Moedverloren waren gereden. lees verder…
Warm water opnieuw uitgevonden. Bij wijze van dauwtrip ben ik deze morgen met Maarten en Annelies op zoek gegaan naar de warmwaterbron waar heel dit park rond opgebouwd is. We hebben ze gevonden, maar voor de rest was er bijzonder weinig aan te zien: een vijvertje met keien waar wat heet water in stond te lees verder…
De etappe van vandaag kan je beschouwen als een administratieve rit. We gaan weliswaar min of meer in de goede richting (noordwaarts), maar rijden deze 250km voornamelijk om terug aan cash te geraken. De rit zelf verliep vlekkeloos: aan een gemiddelde van 100km/u vlogen we over de zandpistes van Zuid-Namibië. Keetmanshoop lijkt een vreemd stadje. lees verder…
Vandaag waren we zoals gepland zeer vroeg op pad. Om 8u30 waren we al richting Lüderitz aan het rijden. In Goageb gingen we Noordwaarts, richting Namib rand. We zagen de omgeving van steenwoestijn veranderen in grasland, we passeerden enkele farms met runderen en schapen en waren voor de rest onder de indruk van de onmetelijke lees verder…
Slapeloos Deze nacht was een absolute ramp wat slapen betreft. Een van de kindjes sliep uitermate onrustig en dat zorgde ervoor dat de auto vanaf 2u ‘s morgens stond te wiebelen als een Boeing 747 bij zware turbulentie. Ruim voldoende om mij wakker te krijgen en te houden. Rond 4u begon de bedrijvigheid van de lees verder…
We hadden afgesproken dat we deze morgen zeer vroeg zouden opstaan, de restjes fruit en water van gisteren als ontbijt zouden gebruiken en eventueel zouden ontbijten in Upington. Toen we uit de tent kwamen –het was nog donker–, werden we overvallen door de koude. De auto’s waren helemaal aangevroren; het moet zowat -4° geweest zijn. lees verder…
Iedereen heeft vannacht bijzonder goed geslapen. Snel profiteerden we nog van een douche. Zelf was ik behoorlijk zenuwachtig, want de komende vier dagen zouden we heel erg “off the beaten track” zijn. Hopelijk zouden we de komende dagen niet moeten ontdekken dat we iets essentieels vergeten waren. We profiteerden van de situatie om voor het lees verder…
Rond 8u30 waren we terug in Dunes d’Or, meer dood dan levend en allemaal zeer humeurig door gebrek aan slaap en het matige ontbijt. Deze morgen hadden Maarten en ik de rit gedaan met de dromedarissen. Dat gaf de dames de kans om gauw een douche te nemen terwijl wij nog onderweg waren. Dat bleek lees verder…
Je kan niet geloven hoe hard we de haan van La Macarena misten. Juist, ja, niet dus. Voor de tweede keer deze reis hadden we een nachtrust de naam waardig. Met dank aan kamer 712 in Hotel La Opera. Ook deze keer was het ontbijt perfect, alleen verstoord door een lawaaierige bende Vlamingen — we lees verder…
Vannacht hebben we echt geslapen als marmotten. Het was doodstil in onze kamer en het bed was prima. De warmte werd goed buiten gehouden door de 40cm dikke muren en dus moesten we de airco niet eens aanleggen. De Tatacaowoestijn was ons eerste doel voor vandaag. Gisterennamiddag waren we al door een uithoek gesjeesd op lees verder…
“Mijn hond blaft nooit” had de gerant van El Palmar gisteren nog gezegd. Welnu, deze morgen om 01:30 werd het tegendeel zeer uitgebreid bewezen. Een van de sleutelscènes uit “101 dalmatiërs” werd hier perfect nagespeeld: gedurende een half uur was er een zeer intense dialoog tussen de hond in ons kamp en zijn vriendjes op lees verder…
Iemand heeft vannacht een mirakel verricht in Cabo de la Vela. Vanaf ongeveer 22:00 werd de hele plek in een diepe stilte gehuld die aanhield tot na 05:00 deze morgen. Een verkwikkende nachtrust was het logische gevolg. Welgezind gooiden we onze bagage in de koffer van onze 1997 Land Cruiser en zetten we koers richting lees verder…
