Alleen natuur Bij het ontwerpen van deze reis heeft Anita bewust alle steden links laten liggen. Elke keer we ons laten verleiden om een stad te bezoeken, zijn we ontgoocheld. Het werd een atypische reis in Colombia, ook naar minder vaak bezochte uithoeken. Hét hoogtepunt zat al aan het begin van de reis. Onze vier lees verder…
Gisterennamiddag heerste de WK-koorts op TGV naar Parijs. De toon werd meteen gezet: “in de restowagen worden vandaag alleen mensen bediend die supporteren voor Les Bleus”. Een paar uur later zaten we in een splinternieuwe 878 naar Bogota. Er zat niets anders op dan de halve WK-finale van de Belgen te volgen via de dure lees verder…
Het nonstop lawaai van de rivier en het gekletter van de regen op het plaatstalen dak maskeerden alle andere geluiden en we sliepen als marmotjes. Rond 6u was iedereen wakker — wij al iets langer door onze jetlag. Terwijl het ontbijt gemaakt werd, maakten we een kort wandelingetje naar het smalle deel van de rivier. lees verder…
Dat er voor ons hotel geen grootmeester architect aan het werk gezet was, hebben we gisteren al ondervonden. Maar deze morgen ontdekten we een nieuwe feature van onze kamer: de beenruimte voor het toilet is ongeveer 15cm. Er zit dus niets anders op dan haaks op de pot te gaan zitten. We waren zodanig groggy lees verder…
We waren al wakker van 4u, maar rond 7u30 ging Anita onder de douche. Ik deed nog een zoveelste poging om nog enkele minuten slaap te vangen, maar plots kwam iemand van het hotelpersoneel onze kamer binnen banjeren. Ze was erg onder de indruk van mijn pyjama (van het designer merk “adam”). Nu waren we lees verder…
Je kan niet geloven hoe hard we de haan van La Macarena misten. Juist, ja, niet dus. Voor de tweede keer deze reis hadden we een nachtrust de naam waardig. Met dank aan kamer 712 in Hotel La Opera. Ook deze keer was het ontbijt perfect, alleen verstoord door een lawaaierige bende Vlamingen — we lees verder…
Vannacht hebben we echt geslapen als marmotten. Het was doodstil in onze kamer en het bed was prima. De warmte werd goed buiten gehouden door de 40cm dikke muren en dus moesten we de airco niet eens aanleggen. De Tatacaowoestijn was ons eerste doel voor vandaag. Gisterennamiddag waren we al door een uithoek gesjeesd op lees verder…
Tomtom, Garmin, OpenStreetmaps, Google: allen hadden ze een eigen mening over de rit van vandaag. De kaarten van Apple, immer waardeloos, kunnen geen route bepalen in Colombia. Het was duidelijk: vandaag zouden we er tussen de vier en zes uur over doen om vanuit Villavieja in San Agustin te geraken. Even buiten de het dorp lees verder…
De gewijde stilte van het Monasterio zorgde ervoor dat we sliepen als marmotjes. Het uitgebreide ontbijtbuffet gaf ons de nodige energie om vandaag “de grote toer” te doen: alle interessante locaties op enige afstand van San Agustin. Een gids zou meerijden in ons autootje. Wij waren stipt op tijd klaar, maar de gids kwam niet lees verder…
Ook vannacht hebben we weer geslapen als engeltjes. Omdat veel plaatsen gisteren gesloten waren, zouden we vandaag onze “grand boucle” doen: alle bezienswaardigheden in de ruimere omgeving van San Agustin. De “self-guided drive” van gisteren was ons zeer bevallen. Ook vandaag zouden we zonder gids rondrijden. De Salto Del Mortiño was onze eerste bestemming. De lees verder…
Vandaag was het een reisdag: rijden van San Agustin naar Popayan. We overnachten hier om de simpele reden dat we niet op één dag tot in Pereira geraken. De rit van vandaag was kort in kilometers (126), maar des te langer in tijd (4 uur). Van kilometer 30 tot ongeveer kilometer 80 ging de rit lees verder…
Deze morgen liep de wekker af om 06:45, want we wilden op tijd vertrekken richting Montenegro. We genoten nog van de uitstekende douche van La Plazuela, lieten het grootste deel van het ontbijt aan ons voorbij gaan en om 08:20 waren we klaar voor de 310km waar we volgens Google Maps 5 à 6u zouden lees verder…
Bij het slapengaan gisterenavond merkten we dat dit hotel geen enkele vorm van geluidsisolatie heeft. Toch waren het niet onze onderburen noch hun debiele keffer die ons om 6u wakker maakten. Neen, in een naburig hotel werd de “sfeermuziek” aangezet. Bij het boeken hadden we toch eens beter op de kaart moeten kijken, want we lees verder…
“Mijn hond blaft nooit” had de gerant van El Palmar gisteren nog gezegd. Welnu, deze morgen om 01:30 werd het tegendeel zeer uitgebreid bewezen. Een van de sleutelscènes uit “101 dalmatiërs” werd hier perfect nagespeeld: gedurende een half uur was er een zeer intense dialoog tussen de hond in ons kamp en zijn vriendjes op lees verder…
Deze nacht was het weer eens prijs. Nadat het koppeltje in de cabine naast de onze klaargekomen was, vond de keffer van dienst dat wij geen fatsoenlijke nachtrust nodig hadden. De hele nacht begon het ondier op volstrekt random momenten te blaffen. Rond 5u liepen de eerste wekkers af in het kamp en was het lees verder…
Iemand heeft vannacht een mirakel verricht in Cabo de la Vela. Vanaf ongeveer 22:00 werd de hele plek in een diepe stilte gehuld die aanhield tot na 05:00 deze morgen. Een verkwikkende nachtrust was het logische gevolg. Welgezind gooiden we onze bagage in de koffer van onze 1997 Land Cruiser en zetten we koers richting lees verder…
Het uurwerk en onze gids Sergio, het blijft een moeilijke relatie. Deze morgen waren we om 08:30 al aan het rijden, want we moesten het hele eind terug naar Riohacha. Onze chauffeur, die ons trouwens elke morgen kwam verwennen met vers fruit en we daarom de koosnaam “Supermario” gegeven hadden, legde er flink de pees lees verder…
Gisterenavond voelden we ons —zacht uitgedrukt— niet 100% gelukkig met de omstandigheden waarin we verzeild waren. In de loop van de nacht is dat nog drastisch verslechterd. De drie honden op de rancheria hadden duidelijk last van de volle maan, holden de hele tijd van hot naar her en kefferden erop los dat het het lees verder…
We hadden vandaag slechts één doel: eindelijk een geocache vinden in Colombia. Er liggen er slechts 163 in het hele land en voornamelijk geconcentreerd in de grote steden, die wij op deze reis opzettelijk links lieten liggen. Er lagen twee caches in het Tayrona National Park. Volgens het hotel was het heel eenvoudig om de lees verder…
Deze middag gingen we gauw een slaatje eten in het hotel en we werden aangesproken door de grote baas. “Ik heb vernomen dat u een Chef bent, “ zo zei hij tegen Anita. “Het zou mij een genoegen zijn u on the house te laten proeven van een nieuw voorgerecht dat ik op de kaart lees verder…
