Hoofdstraat van La Macarena
We waren al wakker van 4u, maar rond 7u30 ging Anita onder de douche. Ik deed nog een zoveelste poging om nog enkele minuten slaap te vangen, maar plots kwam iemand van het hotelpersoneel onze kamer binnen banjeren. Ze was erg onder de indruk van mijn pyjama (van het designer merk “adam”). Nu waren we dus erg goed wakker en helemaal klaar om aan een ontspannende residag te beginnen.
Aangezien Diego “jammer genoeg” niet meer beschikbaar voor een city tour, werd de andere jongeman opgetrommeld om met ons een ritje te maken met zijn driewieler mototaxi. Althans, dat was het plan.
België stond al 1-0 voor
Helaas wist niemand nog hoe hij heette. Nuvia, de vriendin van Fernand, had een paar nummers van mototaxi’s in haar GSM, maar wist dus niet meer welk het nummer was van de dikkerd die we al eens gebruikt hadden. Dus zat er niets anders op dan naar elk van die nummers te bellen met de vraag “ben jij die dikzak die ons en die Belgen naar het hotel gebracht heeft?”.
Een half uur vertrokken we —vier passagiers en een dikke chauffeur— richting luchthaven en dan verder een modderige trail op. Elke keer dacht ik dat hij onze mobiel hopeloos vast zou rijden. Maar neen hoor, het ding kraakte en pufte, en bleek zelfs over een veldvitesse te beschikken. Even later gingen we helemaal offroad. Diepe plassen, modderbaden, een rivier kruisen: alles lukte met deze buitengewone driewieler.
Buiten La Macarena bleek een prachtig heuvelland te liggen, grote grasvlakten en prachtige vergezichten. Via een klein paadje werden we dan naar een idyllisch plekje gebracht: klein riviertje met een paar diepe baden waar het heerlijk zwemmen zou zijn. Alleen: we hadden geen zwemspullen bij. Nuvia en Ieva suggereerden dat we gewoon uit de kleren zouden gaan, maar maakten geen aanstalten om het goede voorbeeld te geven. Dus beperkten we ons tot zedig pootje baden. Maar het was een heerlijk plekje dat een bezoek je méér dan waard was.
Op de terugweg werd onze dikkerd een beetje overmoedig en reed hij zich potsierlijk vast midden in een heel groot modderveld. Er zat niets anders op dan uit te stappen en hem een duwtje te geven. Het resultaat:
Ooit was hier een roadblock
de kleren waarmee we straks op het vliegtuig willen stappen, helemaal onder de modderspatten, sandalen en schoenen vol met drek. Hahaha, plezant hoor.
Zoals het een charter betaamd, werd er weinig poespas gemaakt van hinderlijke zaken zoals check-in, boarding passes, enzovoort.
Afroeping van de namen
Onze bagage werd in het ruim geflikkerd, onze namen werden afgeroepen en we konden gaan. De vlucht naar Bogota was rustig, maar eindigde wel op een serieus bumpy landing — erg veel turbulentie vlakbij Bogota.
We maakten nog een uitstap naar de Decathlon om nieuwe stapschoenen te kopen voor Anita. Haar Lowa’s hadden drie dagen nonstop in het water niet overleefd.
‘s Avonds hebben we dan gegeten in het Mirador Restaurant in het Opera Hotel. Dat was geen goed idee.
Zicht vanuit onze kamer in hotel De La Opera