Gisterenavond voelden we ons —zacht uitgedrukt— niet 100% gelukkig met de omstandigheden waarin we verzeild waren. In de loop van de nacht is dat nog drastisch verslechterd. De drie honden op de rancheria hadden duidelijk last van de volle maan, holden de hele tijd van hot naar her en kefferden erop los dat het het een lust was. Ik ontwikkelde in gedachten de meest bloederige combinaties van hond en zakmes, maar zag er wat tegenop om in mijn onderbroek over het maan-verlichte terrein te hollen.
Ergens rond halfvijf ging de maan onder en hielden de honden het voor bekeken. Ik moet toen in slaap gesukkeld zijn. Toen ik om halfzes wakker werd van de vogels, kiekens en kalkoenen die luidkeels de zonsopgang bezongen, lag Anita naast mij op de grond dapper pogingen te ondernemen om toch nog een paar minuten slaap te vangen. Rond 6u hebben we het opgegeven.
Er zaten vier zombies aan het ontbijt, want ook Sergio en Mario hadden amper geslapen. Zij hadden erg veel last gehad van het lawaai van het verkeer dat op amper 100m van hun hangmat voorbijraasde aan alles tussen de 50 en 110 km/u.
Riohacha
Het ontbijt in rancheria Iwouyaa was iets minder slecht dan het diner gisteren, maar het blijft mij een raadsel hoe zij erin geslaagd zijn om de chocomelk te laten aanvoelen als vloeibaar slijm.
Toen we onze bagage in de auto geladen hadden, besliste onze gids Sergio om nog gauw een douche te nemen en zich te scheren. Plezant. Of het nu een bewust vertragingsmaneuver was, zullen we nooit weten. Maar even later werd wel duidelijk dat hij weer erg in de knoop zat met coördineren van tijd en ruimte. De chauffeur die ons later op de dag naar Palomino moest brengen, was geboekt om 13u.
Riohacha
Wij waren naar Riohacha op weg om 08:15. In Riohacha was er nog een museumbezoek gepland van ongeveer 1 uur. Stilaan begon het hem te dagen dat er voor de zoveelste keer op onze trip een planningsprobleem was.
Hij vond zichzelf een fantastische held toen hij naar de officina belde met de boodschap dat ze de chauffeur naar Palomina wat vroeger moesten doen opdraven. Anita ving voldoende Spaans op om te begrijpen wat er gaande was, maar Sergio gaf ons verder geen enkele update.
Het museum in Riohacha is in 2009 gebouwd door Chevron toen alle werken voor de gaswinning rond waren. 11km buiten de kust ligt een groot aardgasveld waaruit nu 95% van de Colombiaanse behoefte aan aardgas geput wordt. Dit interactieve museum toont een aantal zaken over de cultuurhistoriek van de Wayuu en er zijn ook enkele panelen over de gaswinning. Veel interactie was er niet meer, want alle TV schermen en andere gadgets waren kapot. Kortom, je kan hier heel weinig komen doen in dat museum.
Toen we in de officina aankwamen, zat onze nieuwe chauffeur op ons te wachten en wij waren blij als kleine kinderen dat we verlost waren van Sergio. Anderhalf uur later zaten wij als twee stinkende landlopers in de lobby van het sjieke Aité Eco Hotel en werden niet buitengegooid.
Van de doffe ellende van vorige verblijfplaats zijn we beland in opperste luxe en het doet geen pijn. Zalige douche, een berg kleren in de was, wandelingetje op het strand en we voelen ons weer toerist.
Strand van Palomino
We wandelden via het strand richting Palomino. Het weggetje richting stad is helemaal gericht op backpackers. De ene hostel naast de andere, goedkope eettentjes, dubieuze kraampjes. We twijfelden of we hier wilden komen eten en voelden ons bovendien niet comfortabel om in het pikkedonker terug te keren naar het hotel na een eventueel etentje in een van die tenten. Veiligheidshalve namen we ons diner in het hotel en we hebben er geen spijt van gehad: zeer lekker, goed glaasje wijn erbij.