Apalanchii
Deze nacht was het weer eens prijs. Nadat het koppeltje in de cabine naast de onze klaargekomen was, vond de keffer van dienst dat wij geen fatsoenlijke nachtrust nodig hadden. De hele nacht begon het ondier op volstrekt random momenten te blaffen. Rond 5u liepen de eerste wekkers af in het kamp en was het gedaan met slapen. Taxi’s voor backpackers startten de motoren, mensen scharrelden hun spullen bij elkaar, auto’s stonden te toeteren. We waanden ons op de E40 parking in Wetteren.
Op wandel in de hoofdstraat van Cabo De La Vela. Let op de hoogspanningsleidingen
Sergio had vandaag allerlei plaatsen in gedachten die we zouden kunnen vereren met een bezoekje. Gisteren was hij al vaag geweest over vertrekuur. Toen we rond 07:15 zaten te ontbijten, stelde hij voor om eerst een wandeling te maken in het dorp.
Cabo De La Vela
We slenterden door Cabo de la Vela, merkten dat quasi alles hier draait op toerisme en op kite surfen. Er waait hier vrijwel constant een matige wind uit constante richting, wat dit een ideaal trainings- en opleidingsoord maakt voor kite surfers.
Rainbow Beach
Rond 08:30 reden we naar onze eerste bestemming van de dag: Rainbow Beach. Als de zee voldoende ruw is, kan je hier regenbogen zien in het water dat opspat tegen de rotsen. Wij hadden geen geluk: de zee was niet ruw genoeg.
Zoeken naar diertjes
Kleine inktvis
Behalve een kleine inktvis was daar weinig te beleven.
1997 Land Cruiser. De trots van Mario, onze chauffeur
We reden een paar honderd meter verder naar de Kama’aichi, voor de Wayuu de poort naar het hiernamaals. Zielen van de overledenen kunnen hier na een proefperiode van vijf jaar een poging wagen om over te steken naar het hiernamaals.
Kama’aichi
Deze plek is dus erg heilig voor de Wayuu, maar daar was uiterlijk niets van te merken. We stapten de heuvel naar boven en genoten van het prachtige uitzicht op de baai en een zoutpan vlakbij.
Het was 10:30 en we kregen de melding dat dit het einde was van het ochtendprogramma. We keerden terug naar Apalanchii om te luieren tot de lunch. Na lunch volgde er een verplichtie siësta tot 15u en dan begon het namiddagprogramma.
Zicht op de zoutpan van bovenop de Kama’aichi
Intussen hadden we geleerd dat Sergio in feite een freelancer was die werkte als onderaannemer van een touroperator hier in de regio La Guajira, die op zijn beurt werkte als onderaannemer van De Una. En wij maar al die mark-ups betalen…
Eerste stop van het namiddagprogramma was de Ojo de Agua, een rots waar volgens oude legenden ooit zoetwater aan de oppervlakte kwam.
Maanlandschap van Piedra Tortuga
We wandelden nog wat rond op strand en rotsen in de buurt en dan was het wachten op de laatste activiteit van de dag: zonsondergang kijken.
Wachten op zonsondergang
Vandaag hebben we dus hele dag een gids en chauffeur betaald om iets meer dan drie uur actief bezig te zijn. Dit was ondermaats. Slecht georganiseerd door De Una, slecht uitgevoerd door Sergio.
