Vandaag was het een reisdag: rijden van San Agustin naar Popayan. We overnachten hier om de simpele reden dat we niet op één dag tot in Pereira geraken.
Hachelijke standjes langs highway 20
De rit van vandaag was kort in kilometers (126), maar des te langer in tijd (4 uur). Van kilometer 30 tot ongeveer kilometer 80 ging de rit langs een onverhard pad dat volledig kapotgereden was. Er was vrij veel verkeer, en ook heel zwaar verkeer. Richting Popayan waren het bijna uitsluitend veetransporten. De inhaalmaneuvers waren wel spannend. De modder vloog ons bij wijlen om de oren. Het wordt stilaan een uitdaging om de oorspronkelijke kleur van ons
autootje te achterhalen.
Twee GPS toestellen met verschillende kaarten.
Ergens halverwege moesten we halt houden voor een controle door militairen. Het viel me op dat ze een anoniem uniform droegen: geen enkele badge, geen naam, geen graden. Ik kreeg een handdruk van de soldaat die naar onze auto kwam en was al meteen dubbel op mijn qui vive.
“Uitstappen” was het bevel en hij begon onze auto te doorzoeken. Ook alle bagage werd geopend en doorzocht. En dan konden we beschikken. Op zoek naar drugs, veronderstellen we.
Kerkje recht tegenover ons hotel
In Popayan was een groot deel van het stadscentrum afgesloten, vermoedelijk ter gelegenheid van de nationale feestdag. Ons hotel was in de feestzone, dus geen doorkomen aan. Na een paar rondjes stapte Anita uit en ging te voet verder om in te checken. Ze keerde terug met de bell boy, die ons Spaans ratelend naareen achteringang loodste. Daar konden we onze bagage uit de auto laden. En dan reden we verder naar een privéparking van het hotel. Einde van een lastige rit. ik had mijn pintje weer eens verdiend.
Popayan
Popayan
We gingen even wandelen, maar we hadden absoluut geen klik met deze plek. Ja, die uniform-witte huizen-in-de-rij en de smalle straten hebben wel iets, maar niet voldoende om ons te boeien. Ook de tientallen kraampjes waren zeer uniform: ofwel toeristenrommel, ofwel fruitsap.
Neen, steden zijn niets voor ons.
Filmvoorstelling voor de kleintjes
Vanavond zijn we gaan eten in L’Italiano, volgens Tripadvisor het #2 restaurant in Popayan, en ons ook aangeraden door The Architect. We hadden zin in pizza. Om een treurig verhaal kort te houden: de baksels waren rond. Daar eindigde elke gelijkenis met een pizza. Zoete, op maïs gebaseerde deegbodem, geurde niet naar pizza, smaakte niet naar pizza. En duur in vergelijking met andere restaurants waar we al geweest waren.
Optreden ter gelegenheid van onafhankelijkheidsdag
Het was nog te vroeg om te gaan slapen, dus drentelden we terug naar het centrale plein. Daar was het gezellig druk. We pikten nog een paar optredens mee. De top-act was lokaal blijkbaar nogal beroemd, want de meeste van hun nummers werden luidkeels meegezongen. Gezellige boel, en we voelden ons perfect gerust gelaten.
Popayan by night