31 juli 2014: auto 20cm onder de grond geparkeerd

Bagage van Annelies is alvast ingeladen 🙂 .

Vandaag hadden we een relatief kort ritje voor de boeg, richting Merzouga. Dus namen we de tijd om in Erfoud een lokaal simkaartje te kopen om niet langer afhankelijk te zijn van de ellendig slechte internetverbindingen in de hotels. In de officiële agence van Maroc Telecom geraakten we aan een simkaart; we moesten ze laten verkleinen tot microsim bij een lokale reseller.

De eerste zandduinen

Na drie pogingen lukte het ons om een winkeltje te vinden waar ze zo’n tang hadden.

De vriendelijke man activeerde mijn kaartje, testte de vebinding en alles leek OK. Dat was weeral buiten mijn Android-wonder gerekend, want dat weigerde mordicus om zich te verbinden. Zoveelste ontgoocheling met dit ellendig stuk Samsung-rommel.

Dunes D’Or — bijna

Ik had thuis pogingen gedaan om de coördinaten van Auberge Dunes d’Or af te leiden uit de wegbeschrijving. Achteraf zou blijken dat ik er zowat 35km naast zat. Maar goed, het gaf ons de gelegenheid om ook de regio ten zuiden van Merzouga even te verkennen.

Bij onze aankomst in Dunes d’Or werden we opgewacht door de eigenaar, die ons uitlegde hoe het verblijf in de woestijn zou verlopen. Het lukte hem ook nog om een paar dromedarissen te regelen voor ons, iets wat vanuit België onmogelijk gebleken was.

Zaïd en de cache

Daarna gingen Anita en ik op zoek naar een paar geocaches. De eerste leverde meteen wat verrassingen op. Net toen we het zoeken opgegeven hadden, kwam Zaïd naar buiten en toonde ons waar de cache zat. Tijdens de ramadan was het hotel gesloten geweest en het had hard gewaaid. Daardoor lag de cache diep onder het zand. We werden uitgenodigd op thee; Zaïd toonde zich verontwaardigd over het feit dat andere geocachers gemeld hadden dat hij geld gevraagd had voor een tip om de cache te vinden. Even later gaf hij ons een –zou later blijken– gouden tip over waar we goedkoop aan uitzonderlijke fossielen konden geraken.

De pistes naast de duinengordel

We reden nog verder over de pistes richting Merzouga, raceten door de plassen zand en vonden nog enkele geocaches.

Maarten had wel zin om eens in zand te leren rijden. De eerste kilometer gingen vlot, maar op een zeker moment overschatte hij de mogelijkheden van onze kar, en we belandden 20cm onder de grond, motorblok tegen de grond. Eerst probeerden we met steen een pad aan te leggen, maar dat ging verre van vlot.

Gelukkig kwam er hulp opdagen

Opeens zagen we in de verte een auto voorbijkomen en even later hadden we hulp van een tiental mensen.

We waren een tikkeltje te laat terug in de Dunes d’Or, wat ons absoluut niet in dank afgenomen werd, want de dromedarissen hadden eigenlijk al onderweg moeten zijn.Toch slaagden ze erin om daar nog meer dan een kwartier te staan lummelen voor de karavaan eindelijk vertrok. Maarten en ik reden mee met de 4×4 en waren binnen het kwartier bij het kamp. Daar kregen we kans om een wandelingetje te maken naar de top van de duin en van daaruit de zonsondergang konden zien. De wandeling bleek een loodzware klim te zijn. Maarten had er geen probleem mee; ik moest met nakende hartaanval afhaken op zowat 80% van de klim.

Dames op stap met kamelen — of omgekeerd?

Onze begeleider –baas van de Dunes d’Or– kon er niet mee lachen dat ik zijn wandelingetje onzinnig zwaar vond. Even later hoorden we de karavaan naderen, ze hadden dolle pret. Er werd gezongen, gelachen. Anita en Annelies hadden het enorm naar hun zin gehad met een Marokkaanse familie uit Rabat.

De mannen reden mee in een 4×4

Toen het donker werd, hebben we lekker gegeten, moesten we luisteren naar wat etnische muziek en dan was het stilaan tijd om te gaan slapen. Dat was echter buiten onze Marokkaanse vrienden gerekend, want die hadden nog volop energie om te discussiëren over Israel en de wereldpolitiek, de moeilijkheden van de toeristische sector in Marokko en het verderf dat gebracht wordt door radiozenders à la hitradio.fm, die voornamelijk westeuropese hits uitzenden. Uiteraard allemaal in het Arabisch en met nul interactie met “les Belges”.

Schaduw over ons kamp

Dus waren we onze matras gaan opzoeken om proberen te slapen en/of te genieten van de waanzinnige sterrenhemel. Van slapen is er niets in huis gekomen. Toen de discussies eindelijk gesloten waren, kwamen de mannen het slaapgedeelte van het kamp overhoop trekken om hun plaats te vinden. Een paar uur later stak de wind op en besloot de hele familie te verhuizen. En daarna kwam een ander lid van de familie om de haverklap eens rondschijnen met een zaklamp om te zien of iedereen zedig sliep.