Op straat een klein deurtje, binnenin een paleis
Zoals verhoopt –met Android weet je immers nooit– liep de wekker af om 06:30. Douche, aankleden en … wachten. Want ons ontbijt was er nog niet. En wachten. En dan eens kijken op mijn uurwerk. Blijkt dat die verdomde Android-intelligentie automatisch de verkeerde tijdzone gekozen heeft en ons een uur te vroeg uit bed gezet heeft.
Onze auto, geadverteerd als een “middenklasse” bleek een piepkleine stekkendoos te zijn, waar we gelukkig wel al onze bagage in kwijt konden.
Hiermee zouden we het dus twee weken moeten uithouden
Eerst gaan tanken –auto wordt hier geleverd met lege brandstoftank– en we konden op weg. De integratie met de lokale chauffeurs ging vlot. Er wordt hier absoluut niet agressief of snel gereden. Het overgrote deel van de auto’s doet het rustigaan.
De wegen naar Midelt waren uitstekend en dus werd dit een heel
Steeds droger naarmate we zuidelijker gingen.
gemakkelijke rit. Gaandeweg werd het landschap droger en droger. Stenen, bergen en struikjes waren het desolate decor.
De coördinaten voor Hotel Taddart (ons altijd aangekondigd als Taddert) bleken slechts 200m fout. En langs een volstrekt lege weg is dat geen probleem. Puur reistechnisch was dit welhaast saai te noemen.
Annelies was blij dat ze weer uit volle borst kon meezingen.
Het is hier verschrikkelijk warm, maar binnenin het hotel valt het erg mee. Onze ogen zijn zo gewend aan het felle zonlicht dat we in de donkere gang onze kamernummers niet kunnen lezen. Net op het moment dat ik mijn koplampje wilde uithalen, vonden we onze kamer.
We haalden wat slaap in, Maarten en Annelies testten het zwembad en we luierden de grootste hitte voorbij.
We besloten om toch maar eens tot in Midelt te gaan kijken, niet in het minst omdat er een geocache te vinden was. We reden nog wat doelloos rond, maar er was niets dat onze aandacht trok.
In de kasbah van Midelt
Tot we in de buurt van een parkje aan de rand van de stad parkeerden om even te gaan wandelen. We werden aangesproken door een vriendelijke man die voorstelde om ons even tot in de Kasbah te leiden. We maakten kennis met een kleine wirwar van wegeltjes tussen huizen van klei en stro. Verrassend netjes onderhouden was het daar. Rustig ook, maar dat was waarschijnlijk omdat de meeste mensen de straat op waren wegens het Suikerfeest.
Dan werden we afgeleverd bij het échte doel van onze ad-hoc gids: een winkeltje met prachtige Berberkunst. De rest laat zich raden en ligt hopelijk nog steeds op bed bij Maarten en Annelies op het moment dat dit verhaal online komt.
We reden gauw even terug naar het hotel om andere kleren aan te trekken en om te eten, maar tegen die tijd hadden we geen zin meer om terug te rijden naar de stad. We vonden het belangrijker om een shopping-list aan te leggen voor morgen en ook eens te bekijken wat we morgen gaan doen.
Intussen bleef mijn Android phone blijft kuren hebben. Hij was nu plots geobsedeerd om een language pack voor speach-to-text te downloaden. Heb ik nooit gevraagd, wil ik niet en zal via de internetverbinding van het hotel 20u duren. Ik zoek me op de volstrekt waardeloze internetfora te pletter hoe ik die nonsens kan uitschakelen, vind niets en vind tenslotte zoals steeds weer zelf de oplossing voor deze zoveelste Android-nonsens.
Even later verschijnt plots een groot kruis op elk scherm. Foon herstarten en het is weg.
Er gaat nu geen dag voorbij zonder dat ik welhaast dood-erger aan al die dingen die dat toestel meent te moeten doen omdat ik ergens ben, een bepaalde site bezocht heb of … ach, ik wil eigenlijk al lang niet meer weten waarom. Weg ermee. Van zodra we thuis zijn, ga ik me terug een iPhone halen. Vast en zeker minder intelligent dan Android. Dus meer op mijn niveau.