Wind farm 12°13.5544’N, 72°02.1579’W
Iemand heeft vannacht een mirakel verricht in Cabo de la Vela. Vanaf ongeveer 22:00 werd de hele plek in een diepe stilte gehuld die aanhield tot na 05:00 deze morgen. Een verkwikkende nachtrust was het logische gevolg.
Tankstation. Hier vind je enkel gesmokkelde benzine uit Venezuela.
Welgezind gooiden we onze bagage in de koffer van onze 1997 Land Cruiser en zetten we koers richting Punta Gallinas, de noordelijkste punt van Zuid-Amerika.
Goed vasthouden was de boodschap
In vogelvlucht was het amper 60km, maar we moesten wat baaien omzeilen en vlakten drijfzand omzeilen.
De rit zou sowieso 3 à 4 uur duren
Bij een van de cactuswouden
Onderweg verhaapten we ons aan stukken woestijn,
grote vlakten drijfzand
die er toch weer anders uitzagen dan woestijnen die we al gezien hadden. Ook de cactuswouden waren best wel indrukwekkend.
Net zoals andere kapen die we ooit al bezocht hebben, was ook deze kaap weinig spectaculair: een vuurtoren en een houten bord.
Punta Gallinas
Punta Gallinas
Even verderop bezochten we de duinen van met hilarisch bordje “gratis toegang” bij een viewpoint. Het verhaal doet de ronde dat dit zand volgens geologisch onderzoek niet afkomstig kan zijn uit de caraïbische regio, maar eigenlijk het best lijkt op het zand in de Sahel.
Gratis toegang 🙂
Kust nabij Punta Gallinas
Zoetwaterbron
Verrassend dicht bij het strand zijn daar enkele zoetwaterbronnen. Om terug te keren naar de auto, moesten we tegen de strakke wind in. Het was alsof duizenden kleine naaldjes in onze benen geprikt werden.
Kamp van Luz Mila
Ons kamertje. Luiken stevig dicht om de wind buiten te houden
We checkten in in het kamp van Luz Mila en hoorden tijdens de lunch dat we konden gaan flamingo’s spotten. Dus schreven we ons gauw in voor de boottoer van de namiddag. We moesten ook onze bestelling voor diner opgeven. Er was keuze uit geit, vis en kreeft. Dus, ja, waarom eens geen kreeftje?
Men had bij onze cabines twee Chinchorro’s geïnstalleerd. Anita kon verder oefenen met haar maneuver “hoe draai ik me van linkerzij op rechterzij”, maar viel prompt in slaap, gewiegd door de felle wind.
De boottoer was onderhoudend, en we kregen twee groepen flamingo’s te zien. Helaas wel in tegenlicht bij ondergaande zon. We wandelden nog een eindje en kregen dan weer een spectaculaire zonsondergang voorgeschoteld.
Zicht op de mangroves
Intussen was het kamp helemaal volgelopen, alle hangmatten waren bezet en in het restaurant was het een drukte van belang. Maar de bediening was puik en de gegrillde kreeftjes hebben erg gesmaakt.
Zonsondergang bij Punta Aguja