Slapeloos Deze nacht was een absolute ramp wat slapen betreft. Een van de kindjes sliep uitermate onrustig en dat zorgde ervoor dat de auto vanaf 2u ‘s morgens stond te wiebelen als een Boeing 747 bij zware turbulentie. Ruim voldoende om mij wakker te krijgen en te houden. Rond 4u begon de bedrijvigheid van de lees verder…
Iedereen heeft vannacht bijzonder goed geslapen. Snel profiteerden we nog van een douche. Zelf was ik behoorlijk zenuwachtig, want de komende vier dagen zouden we heel erg “off the beaten track” zijn. Hopelijk zouden we de komende dagen niet moeten ontdekken dat we iets essentieels vergeten waren. We profiteerden van de situatie om voor het lees verder…
Terwijl onze reisgenoten in hun slaapzak lagen te dromen van het restaurant waar we vanavond zouden belanden, verzeilden Anita en ik in de bar van de Tsumkwe Lodge. De bar was al gesloten, maar het vuur brandde nog. We maakten er kennis met enkele Zuid-Afrikaanse gidsen die op stap waren met een steenrijk Pools gezin. lees verder…
De planning voor vandaag was gauw eventjes de 470 km naar Livingstone te rijden, rond een uur of drie onze tentjes op te slaan en dan te gaan zwemmen. Het draaide lichtjes anders uit. Vooreerst hadden we onze chauffeur gevraagd om onze nieuwe gasbidons te gaan opvullen en erbij gezegd dat hij zich te hard lees verder…
Deze morgen was een heel vervelend moment: slechts drie van de zes tentjes werden opgerold, slechts één van de twee afgeleefde 4×4’s werd geladen. Het afscheid was méér dan in mineur. We hadden niet zo veel bruikbare informatie over het gebied van de Lower Zambezi en hadden het plan opgevat om te gaan kamperen in lees verder…
Gisteren hebben we braafjes ons eten in de “storage room” gezet, want we hadden geen zin om een olifant op bezoek te krijgen. Deze morgen stuurde ik Annelies om het eten, maar even later stond ze –buiten adem– terug aan onze tent. “Er staan olifanten in de weg!!” was de uitleg waarom ze het eten lees verder…
Vorige nacht was anders dan alle andere tijdens deze reis. Neenee, het heeft niet te maken met een of ander niet-publiceerbaar exploot. Het heeft alles te maken met slaap. Ik ben deze keer namelijk de enige die goed geslapen heeft. De rest van de familie heeft te veel koud gehad, maar deze keer was mijn lees verder…
Deze morgen zijn we gauw nog enkele geocaches gaan zoeken. En bij toeval hadden we een onbelemmerd zicht op de top van de Arenal. Klik-klik-klik deed het fototoestel. De dag kon niet meer stuk, want we vonden twee caches in de lava-stroom van de gigantische uitbarsting van 1992. Dan snel terug naar het hotel, valiezen lees verder…
Voor vandaag hadden we Een Plan. Eerst in Midelt een lokale simkaart gaan kopen met 3G erop, geld wisselen, appels en water inslaan en dan richting Erfoud. Dat het gisteren Suikerfeest was, was duidelijk. Dat het vandaag kroningsfeest was, wisten we tot deze morgen nog niet. “Maar de meeste winkels zijn open,” zo verzekerde men lees verder…
Vandaag hadden we een relatief kort ritje voor de boeg, richting Merzouga. Dus namen we de tijd om in Erfoud een lokaal simkaartje te kopen om niet langer afhankelijk te zijn van de ellendig slechte internetverbindingen in de hotels. In de officiële agence van Maroc Telecom geraakten we aan een simkaart; we moesten ze laten lees verder…
Rond 8u30 waren we terug in Dunes d’Or, meer dood dan levend en allemaal zeer humeurig door gebrek aan slaap en het matige ontbijt. Deze morgen hadden Maarten en ik de rit gedaan met de dromedarissen. Dat gaf de dames de kans om gauw een douche te nemen terwijl wij nog onderweg waren. Dat bleek lees verder…
We waren al wakker van 4u, maar rond 7u30 ging Anita onder de douche. Ik deed nog een zoveelste poging om nog enkele minuten slaap te vangen, maar plots kwam iemand van het hotelpersoneel onze kamer binnen banjeren. Ze was erg onder de indruk van mijn pyjama (van het designer merk “adam”). Nu waren we lees verder…
Vandaag was het een reisdag: rijden van San Agustin naar Popayan. We overnachten hier om de simpele reden dat we niet op één dag tot in Pereira geraken. De rit van vandaag was kort in kilometers (126), maar des te langer in tijd (4 uur). Van kilometer 30 tot ongeveer kilometer 80 ging de rit lees verder…
“Mijn hond blaft nooit” had de gerant van El Palmar gisteren nog gezegd. Welnu, deze morgen om 01:30 werd het tegendeel zeer uitgebreid bewezen. Een van de sleutelscènes uit “101 dalmatiërs” werd hier perfect nagespeeld: gedurende een half uur was er een zeer intense dialoog tussen de hond in ons kamp en zijn vriendjes op lees verder…
