Zeeziek

Blauwvoetgent

Vannacht hebben we 12 uur gevaren in de richting van Isla Santiago. De zee was wild; het werd een zéér ‘bumpy ride’. Rond 04:00 werd het anker gedropt en was het rustig. Dat kon niet voorkomen dat de helft van de passagiers zag er deze morgen redelijk verfrommeld uitzagen.

Het weer werkte niet mee om de gemoederen op te fleuren: zware bewolking, motregen, harde wind.

Great Blue Heron

We maakten een korte wandeling nabij Puerto Egas, waar Charles Darwin naar het schijnt een week verbleven heeft in 1835. Natuurlijk maakten we kennis met de obligate Darwin toeristilia: de stoel van Darwin, het toilet van Darwin.

Veel interessanter was de variëteit aan vogels die we konden observeren. Het lukte me om een paar verbijsterende foto’s te nemen. Neen, deze zijn écht niet gedownload van een andere website.

American Oyster Catcher

Rond 10:00 waren we al terug aan boord, want we moesten 3.5 uur varen naar de volgende bestemming, de Sombrero Chino. Ook die rit was hobbelig door ruwe zee en mensen zochten allerhande manieren om niet zeezieker te worden. Plat gaan liggen op het bovendek was de topper.

Vreemd genoeg bleek eten de beste oplossing te zijn tegen zeeziekte. Na de lunch voelde iedereen zich opvallend beter.

Aan land bij Sombrero Chino

Rond de Sombrero Chino maakten we een korte wandeling die vooral de bedoeling had om ons eten wat te laten verteren. En dan was het tijd voor onze laatste snorkeling. De meesten waren zich volop in hun wetsuit aan het hijsen toen de gids schreeuwde dat er een manta rey rondzwom. Iedereen sneller dan snel het bootje in en even stroomopwaarts van de vis sprongen we in het water.

Manta Rey blaast de aftocht

Wat een beest! Zeker 2m spanwijdte. Het lukte ons om hem een minuut of twee te volgen; helaas was de zichtbaarheid niet zo goed. Plots leek hij het op zijn zenuwen te krijgen, dook flink dieper en verdween uit beeld.

In de branding bij de rotsen zagen we opnieuw een enorme variëteit aan vissen, sommige in fascinerend felle kleuren. Toen ik even opkeek boven water, bleek dat ik de enige was die nog in het water lag. Vanuit het bootje vroegen de anderen me of ik de haaien gezien had. Bleek dat ik vlakbij een baaitje moest in zwemmen.

Staart van de haai. Noch Maarten noch ik durfden dichter

Helemaal op ’t einde schrok ik me een ongeluk toen ik plots de staart van een haai onder een rotsblok zag steken. Verderop onder dat blok lag er nog een grotere te slapen. Foto nemen en snel rechtsomkeer maken, leek met de beste optie. Echt wel een angstaanjagende ervaring.

Onmiddellijk na onze terugkeer aan boord, zette de Fragata zich opnieuw in beweging. We moesten een uur of 6 varen naar de haven van Puerto Ayora en de kapitein wilde dat we de kans kregen om fatsoenlijk te slapen. Een Italiaanse medereizigerster deelde kwistig pilletjes uit tegen zeeziekte en er werd zeer dankbaar ingegaan op haar aanbod.