Een Ghanees bed in Ecuador

Het is een jaar geleden dat ik nog in zo’n slecht bed gelegen heb als vannacht. Ik schrijf met opzet “gelegen”, want ik heb amper geslapen. Mijn rug deed de voorbije dagen al aardig pijn, maar bij het opstaan vandaag vond ik werkelijk geen enkele pijnloze houding meer.

Even acclimatiseren op 3900m.

Het ontbijt was dan weer verrassend kompleet en lekker. Ik kreeg zowaar terug zin in het leven.

Voor vandaag stond een wandeling rond de Cotopaxi op het programma.

Cotopaxi

Met zijn 5897m is het de hoogste actieve vulkaan ter wereld en dus een gegeerd doelwit voor klimmers. Er is een berghut op 4864m en van daaruit is het nog 6 uur klimmen naar de top, waarvan 5 uur in het ijs. Maar zo ver zouden we niet gaan. Een normaal mens heeft minstens een week boven de 4000m nodig om de klim aan te kunnen.

Om ons te acclimatiseren maakten we eerst een gemakkelijke wandeling rond de Laguna de Limpiopungo, een meertje in een vlakte op 3939m hoogte. Op zeeniveau zou dit een lachertje zijn; op deze hoogte en zonder acclimatisatie was het voortdurend opletten om door duizeligheid niet van het pad te draaien.

Onderweg naar de refuge. Niet evident

Nadien reden we met de auto naar de parking op 4500m hoogte en er restte ons nog een wandelingetje van 800m met slechts 300m stijging. Om een lang verhaal kort te maken: het werd voor mij een lijdensweg van jewelste. Nooit gedacht dat de relatief grote hoogte zo’n zaken kon aanrichten met een lichaam: waanzinnige hartslag, pijn in de longen, hoofdpijn, duizelen. Even pauzeren om te recupereren, vol goede moed terug starten en 30m weer moeten stoppen. Wreed.

Einde in zicht

Een uur nadat Maarten en Annelies naar boven gejogd waren, kwamen ook Anita en ik aan bij de refuge. Maarten is dan samen met de gids nog eventjes doorgegaan tot 5000m. ’t Is te zeggen: Maarten ging naar boven en de gids ging kapot.

Magistraal panorama op 5000m

Eenmaal Maarten terug bij de refuge was, zijn we zo snel mogelijk afgedaald want mijn longen bleven enorm pijn doen. Meer dood dan levend geraakte ik tot bij de auto en van daaruit ging snel terug naar beneden de 4000m. Ik was nog voldoende bij mijn positieven om gauw nog een geocache te scoren en dan konden we terug naar de Cuelo De Luna.

In het hotel kregen we te horen dat we een nieuwe kamer gekregen hadden: twee aparte, grotere bedden, grotere kamer ook. Een fameuze upgrade die we zeer konden smaken. Onze kritiek over de ‘matige’ dagschotel van gisteren was ook niet in dovemansoren gevallen en we spraken af welk alternatief we zouden eten.

Diner was deze keer bijzonder lekker en meer dan goed gezind konden we een punt zetten achter deze extreem zware reisdag.