Languit tafelen
Tijdens de vlucht naar Buenos Aires lieten we ons ongegeneerd vertroetelen. Champagne? Jazeker, meneer. Ook voor jongeman? Uiteraard! Het eten was heerlijk, de beenruimte zo mogelijk nog aangenamer. En ik zwijg nog over de Single Malt na het eten. Lekker uitgerust stapten we uit, doken zonder morren de 33° hitte in en waren officieel op vakantie.
De transfer naar Aeroparque Jorge Newbery, de tweede luchthaven van Buenos Aires, verliep zonder problemen. Ons vliegtuig naar Ushuaia was defect en na wat verwarrende mededelingen vertrokken we met anderhalf uur vertraging. We zaten op de laatste rij, geen mogelijkheid om de zetel achteruit te klappen. Wel voor de rij voor ons, we voelden ons als sardienen. Naast mij zat een kleine die in mijn zij porde telkens ik in slaap dreigde te vallen. De batterijen van mijn iPad leeg, dus niets meer te lezen of te schrijven. Het contrast met onze eerste vlucht kon moeilijk groter zijn.
Vanuit de lucht zagen we de schuimkoppen op de golven toen we Ushuaia naderden. We maakten een navenant bumpy landing. Te voet gingen we naar de kleine terminal, waar we meteen onderworpen werden aan een inspectie op fruit.
Wegwijzers met GPS coördinaten. We vonden dat wel cool
We werden opgevangen door Valentin, die ons welkom heette op het einde van de wereld. Hij nam ons mee in zijn rammelende landrover en vertelde honderduit over deze plek. Ons hotelletje —Tolkeyen— bleek in het Beverly Hills van Ushuaia te liggen, helemaal op ’t einde van de onverharde weg.
We werden zeer hartelijk onthaald. We kregen een sobere kamer, waar we meteen overvallen werden door de stilte en het adembenemend zicht op de baai.
Een foto die je genomen MOET hebben
Eenmaal we min of meer gesettled waren, namen we de shuttle naar de stad. 4.4 km verder. We kuierden wat langs de haven, gingen op zoek naar een restaurant en belandden in El Moustaccio. Het eten was matig lekker, sfeer was zeer gezellig.
Het eerste plan was om drie dagen mee te varen met dit schip. Blij dat we het niet gedaan hebben.
Om kwart voor elf namen we de shuttle terug naar hotel. Nog even op wifi, wat foto’s doorgemaild en onder zeil. Voor mij is een droom realiteit geworden. Ik ben in Ushuaia.