Een aap van €1500

Voor de derde keer op deze –ontspannende??– reis werden we deze morgen gewekt door de wekker. Eerder deze nacht waren we even wakker geweest toen Annelies kwam melden dat ze doodziek was en bovendien knettergek werd van de oorverdovende seks van de buurman.

Toen Annelies opdook aan de ontbijttafel, was ze slapper dan een dweil. Ze had wel nog een beetje geslapen, want het hoertje dat het ego (en de rest) van de buurman zo intens gestreeld had, was midden in de nacht vertrokken.

Drummen om als eerste van de ferry te geraken

Wij waren stipt op tijd in de lobby en even later dook onze gids op voor vandaag. Enkele minuten later was ook ons busje er en we konden vertrekken richting de mangroves. Weg geraken uit Saigon tijdens het spitsuur is geen evidentie. Niet getreurd, ongeveer 1:30 later stonden we aan de ferry van phà Bình Khánh.

De eindeloze, lege autosnelweg richting Can Thanh

Intussen vertelde Jason, onze gids, honderduit over het leven in Vietnam. Over auto’s, die beschouwd worden als luxe en dus belast worden aan 400%. Over een gemiddeld maandinkomen van USD170 en over de motorfiets als hoogst bereikbare vervoermiddel voor de meeste Vietnamezen. Dat we in het zuiden vooral Honda’s, Yamaha’s en Suzuki’s zouden zien en in het noorden Russische Minsk-motorfietsen zullen zien. Over de Vespa, die hier met zijn USD8000 (USD 1600 plus taksen) hét statussymbool is voor de niet-superrijken.

We belandden op een schier eindeloze autosnelweg van 2 keer drie rijvakken waarop geen kat te bespeuren was, behalve werklui die de bomen en struiken op de middenberm bijtrimden — de optimalisatie van de Socialistische Republiek te voeten uit.

Het gammele haventje waar we op een bootje stapten

We stopten nabij een armoedige aanlegsteiger waar een soort “visitor center” in aanbouw was. Het geheel was volledig ingeduffeld onder een dik deken van blauwe rook die uitgebraakt werd door de buitenboordmotor van een klein bootje — ons bootje, bleek kort daarna.

Het water spatte ons om de oren, dolle pret bij Marjolein

De regen vloog ons om de oren toen de 200 paardjes van bovenvermelde motor op het water losgelaten werden. Aan 40km/u raasden we richting de eerste stop van de dag, het vleermuizenreservaat van dit natuurgebied.

Mangrovebomen

We stapten over in platbodemkano’s en maakten een klein toertje op een binnenmeer. Hoog in de bomen hingen een paar tientallen vleermuizen. Het waren grote joekels, meer het genre vliegende hond dat we tien jaar geleden zagen in Indonesië.

Reuze vleermuizen

Voor de rest kan je amper iets bedenken dat saaier is dan een slapende vleermuis. Dat hadden de mensen van dit stukje reservaat zich ook gerealiseerd en daarom was een bijkomende attractie bedacht: krabvangen.

krabvangen

Beet!

Het concept van krabvissen is simpel: je hangt een dode vis aan een lijn, gooit de vis in het water en wacht tot er een krab aan de vis begint te peuzelen. Dan trek je de lijn langzaam uit het water en hoopt dat de krab haar scharen voldoende hard in de vis gezet heeft. Een schepnet maakt dan het werk af.

Tang Bong Tower

De tweede stop van onze boottocht bracht ons bij de Tang Bong toren, opgericht ter ere van de Vietcong commando’s die zich hier tijdens de oorlog verscholen hielden en van hieruit aanslagen uitvoerden op de brandstofbevoorrading in phà Bình Khánh. Even naar boven op de toren en we konden verder, richting vogelsreservaat. Ook daar beklommen we een toren en zagen uiteindelijk slechts drie heel courante vogelsoorten. Ik zag één heel mooie Kingfisher, maar slaagde er niet in hem te fotograferen. Met een electrisch busje reden we naar de volgende stop: krokodilvissen. Concept: ga met een bootje midden tussen de krokodillen varen, hang een stukje vlees aan een touwtje aan een stok en laat dat voor de bek van die luie beesten bengelen. Hap! En je stukje is weg.

Voortreffelijke lunch in Cab Gio Resort

Nadien was het tijd voor de lunch. We genoten van een heel voortreffelijke maaltijd en met een volle maag konden we naar de volgende stop: een tempel ter ere van een walvis.

De walvis in kwestie

In 1971 is hier een enorm exemplaar aangespoeld, voldoende reden om een tempel te bouwen. Maarten merkte op dat er bij het verzamelen en terug bijeenpuzzelen van de beenderen een en ander misgelopen was.

En dan waren we klaar voor de laatste halte van de uitstap: Monkey Island. Hier was ooit een instituut waar men dierproeven deed op apen. Toen het instituut gesloten werd, heeft men de apen gewoon losgelaten. Nu is dat dus een toeristische attractie geworden. Net zoals de rest van wat we vandaag gezien hebben, was het hier ook een heel verkommerde boel.

Schattig, toch?

We werden ervoor gewaarschuwd dat de apen bijzonder agressief waren en dat ze het gemunt hadden op alles wat blinkt. Men vond de brillen van Anita en Marjolein wel een risico, maar aangezien beiden niets zien zonder bril, waren er geen opties. De wandeling verliep zonder haperingen en we waren bijna terug bij ons busje toen er plots toch een aap uit het niets opdook en de bril van Anita meegritste.

De aap van €1500

En daar zat hij dan te pronken: de aap met winkelwaarde €1500 in zijn bek. Voor de bewakers was het duidelijk niet de eerste keer dat dit gebeurde. Eerst probeerden ze de bril te ruilen voor een flesje Ice Tea, maar de aap ging ervandoor, diep de jungle in. Twee bewakers volgden het beest en 20 minuten later keerden ze terug met de bril van Anita. Ze hadden hem geruild voor een banaan.

Vanavond hebben we ons nog eens laten vertroetelen in restaurant Propaganda. ’t Was de helft van de prijs in Pendolasco, dubbel zo lekker.