Ons tweede hotel in Lovina Beach is niet te versmaden. Huisje met zicht op zee, vanuit de tuin rechtstreeks op het strand. Maar toch, zomaar nietsdoen, dat is niet echt iets voor ons. Dus huurden we ons vandaag een chauffeur (20Eur) en deden de “Lovina Tour”.
De eerste halte was de waterval van Gitgit. Balinezen vinden het fantastisch, omdat het weer een excuus geeft om een kilometertje stalletjes op de trekken. Bij het terugstappen naar de auto ondergingen we alle technieken van “hard selling”. Ergerlijk.
We reden door naar het meer van Danau Bratan en bekeken daar het prachtige Hindoe tempelcomplex Pura Ulan Danu Bratan. Mooie gebouwtjes, overal offertjes, onwaarschijnlijk serene sfeer aan de rand van het meer, ondanks de vele toeristen. Dat veranderde drastisch toen het middaggebed in de nabijgelegen moskee begon. Totdantoe hadden we ons nog niet echt gestoord aan de “assertieve” manier waarop –op zijn minst een deel van– de moslimgemeenschap zijn geloof uitdrukt. Maar de herrie die op deze plek vanuit de minaret over de omgeving rondgepreekt werd, was –vinden wij– behoorlijk ongepast.
We dwaalden rond op een bloemen- en fruitmarktje even verderop, kochten nog wat cadeautjes voor het thuisfront en gingen toen westwaarts, richting hot springs van Banjar.
Onderweg kregen we schitterende vergezichten voorgeschoteld, waaronder de allermooiste rijstvelden van de hele reis.
Bij de hotsprings hadden onze twee dochters weer een serieuze diarree-aanval. In het toilet was er uiteraard geen WC papier, dus ging ik er gauw kopen.
Ook deze keer werd ik weer geconfronteerd met een heel rare commerciële reflex van de Indonesiërs: hoe lager de vraag, hoe hoger de prijs. In dit godverlaten gat komen er amper nog toeristen, dus ligt de initiële vraagprijs zodanig onzinnig hoog dat afbieden eigenlijk geen zin meer heeft. En een kwartier staan negotiëren voor een stomme rol WC papier was niet meteen mijn grootste ambitie, dus heb ik haar maar verrot gescholden. Bij een tweede doortocht voorbij haar stalletje heb ik haar trotse haan nog een ferme schop gegeven en dat was het.