Vandaag hebben we het begrip “luieren” tot kunst verheven. Meer nog, het was een waar levensdoel. We vonden dat we dit wel verdiend hadden na de chaos van gisteren. Anita en Annelies gingen eens kijken wat er te shoppen viel en kwamen terug met een lokaal gefabriceerde broek, wat sierraden en een bestelling voor een boottocht.
We mochten allemaal mee en dus zaten we een dik uur later met zowat 50 toeristen opeengepakt op een stukje eiland. Niet elke gids heeft hier een boot. Dus is er een soort taxidienst die toeristen af en aan voert naar het eiland. Dat toeristen het prettig vinden om op zijn minst de illusie te hebben dat ze alleen zijn, is hier nog niet als concept erkend.
Snorkelen in zoet water viel enorm tegen doordat je dieper in het water ligt dan in zout water. Maar na even aanpassen en vooral veel proesten konden we een blik werpen onder water. We zagen een grote diversiteit aan allerhande kleine visjes, maar merkten meteen dat het water veel troebeler was dan verhoopt. De zichtbaarheid was slechts een meter of vijf.
-
- Ultieme vernedering voor Annelies: een zwemvest. Op de terugweg hoefde het niet meer, want ze had haar zwemkunsten gedemonstreerd.
-
- Met vijftig op een paar rotsblokken. Van rust geen sprake hier.
-
- Terwijl wij aan het zwemmen waren, werd de vis op de barbecue gelegd.
-
- Kok aan het werk
-
- Smullen
-
- Door de rotsblokken voelde Marjolein zich zeer onzeker. Annelies is voorbereid op het ergste.
-
- Eenmaal in dieper water, voelde Marjolein zich kiplekker. Snel probeerde ze weg te zwemmen van papa.
Na het eten wilde ook Marjolein eens zwemmen. Eerst had ze veel schrik om van de rotsblokken te komen, maar eenmaal ze kon drijven, was het dolle pret. Ze probeerde steeds weer om stiekem van mij weg te zwemmen en ging bijna kopje onder van het lachen toen ik haar te pakken kreeg.
Toen een van de gidsen wat gek begon te doen in het water, gaven Maarten en Annelies een kleine demonstratie van hoe je wél hoort te zwemmen. Ze gaven eventjes gas en belandden op een rustig strandje, een kilometer verderop. Pas nadien stelde Maarten de vraag of er toevallig nijlpaarden of krokodillen in de buurt waren.
Beetje bij beetje werden de groepen toen weggehaald van het eiland. Op de terugweg naar de camping vaarden we nog langs een plek waar we een visarend konden zien. Het beest had in de loop van de dag al zoveel vis toegeworpen gekregen dat het niet echt meer gemotiveerd was. Eén fly-by vond hij ruim voldoende.
Het laatste stukje van de boottocht ging langs het strand. Soms met extreme contrasten.
En ’s avonds werden we getrakteerd op een prachtige zonsondergang.
