Een hele haven voor ons alleen

De GPS helpt om op een rechte lijn te varen

Wouter navigator

Vandaag moesten we sowieso richting Belleek, want Annelies en Wouter zouden daar de bus nemen naar Dublin om morgen naar huis te vliegen voor de begrafenis van Maya.

Met enige tegenzin verlieten we ons zalig rustige plekje bij Inish Davar en zetten koers richting White Island, waar we ook restanten van een abdij zouden gaan bekijken. Het meest indrukwekkend waren zes beelden uit de 10de-11de eeuw. Qua omvang viel het hier een beetje tegen — we hunkeren allemaal naar een stevige wandeling.

De volgende stop op de planning was Boa Island, waar ook nog enkele oude beelden te bekijken waren. We waren al dapper op weg toen bleek dat er aan Boa Island geen enkele publieke aanlegsteiger was. We moesten aanmeren op een van de eilandjes voor de kust en dan met de ferry oversteken. Bovendien was de jetty in kwestie dan ook nog eens “for restaurant use only” en we hadden al geen zin meer.

Alle tijd van de wereld om Marjolein te knuffelen.

Dus beslisten we om het grote meer over te steken en rechtstreeks naar Belleek te varen. De GPS hielp enorm op recht op doel te varen — we hadden immers geen enkel herkenningspunt om ons op te richten. Anderhalf uur later mikten we onze boot vastberaden recht de rivier Erne in en meanderden richting Belleek. Er was nog veel plaats in het lokale haventje en onze boot parkeren gaat steeds vlotter.

Eerste doel was nu om de bushalte te vinden voor Annelies en Wouter. Volgens de Lonely Planet zou er een tourist information center zijn in de “andere principal road” van Belleek. Qua plaatsaanduiding kan dat wel tellen. Uiteraard was de tourist office onvindbaar, maar gelukkig kon Google een vrij correcte locatie opgeven. Enkele andere bronnen bevestigden dat we op het kruispunt van de A46 met de B52 juist zaten.

Wouter en Annelies vertrokken naar België

Daarna moesten we nog even terug naar de boot om wat spullen te halen en dan namen we afscheid van onze jongste. Wij gingen een kop koffie drinken in Thatch, waar Maarten profiteerde van de wifi om de nodige tools te downloaden om zijn CV vanuit LaTex te compileren in PDF.

Thatch in Belleek. Gezellige plek.

Neenee, voor deze versbenoemde doctoraatsstudent is MS Word geen optie meer. We lieten ons in Thatch nog verleiden om een zalmschoteltje te eten en hebben hiervan geen spijt gehad.

Intussen hadden we een ruw plan gemaakt voor morgen en besloten om te overnachten in Belleek. Hier aan het haventje staat een barbecue. Onder de stralende zon konden we deze gelegenheid niet voorbij laten gaan. Een paar stevige steaks uit de lokale beenhouwerij en een peperroomsausje, dat werd het plan. Terwijl Anita, Marjolein en ik gingen winkelen en aan het eten begonnen, ging Maarten een stevig ritje maken met de fiets. Anderhalf uur later was hij terug thuis. Zowel de Garmin GPS als de linksrijdende Ieren hadden hem een paar keer verrast, maar gelukkig zonder veel erg.

Het lukte me wonderwel om een eetbare combinatie op tafel te brengen en er werd gesmuld dat het een lieve lust was. Intussen liepen de geruststellende SMSsen binnen vanuit Dublin. Ik was opgelucht dat ons plannetje tot nu toe aardig werkte.

Terwijl we zaten te eten, vertrokken alle andere boten en daalde de stilte als een deken neer over het haventje. Ik trok een blikje bier open en het klonk als een geweerschot, zo stil was het hier.

Vanavond genieten we nog van een zonsondergang bij quasi wolkenloze hemel. Morgen zal het flink anders zijn. Vanaf ’s avonds gaat het stevig onweren en dan volgen drie dagen regen. Benieuwd hoe we die gaan doorkomen.

Volstrekte rus