Deze morgen waren we wakker om 5u10. De rotkeffer van het hotel had een of andere vijand gespot en moest hier luidrichtig melding van maken. Daarna hebben Anita en ik mekaar om beurt wakker gemaakt door eventjes te bewegen op het moment dat de ander ingedommeld was. We verwensten hartsgrondig het rot krakend stuk antiek dat voor deze nacht ons bed was.
Over het ontbijt in Mare Nostrum kunnen we kort zijn: het fruit was vers, de koffie was vloeibaar en de rest was niet te vreten.
Voor vandaag hadden we een simpel plan. Maarten en ik zouden gaan raften, Anita zou met de meisjes op het strand blijven: surfen en shoppen. Bij ADR waren we te laat voor de ochtendrafting, maar na de middag konden we nog mee voor de luttele som van $79 per man.
Toevallig merkte ik op mijn GPS dat er twee geocaches in de buurt lagen. De kinderen hadden geen zin om mee te stappen, dus gingen Anita en ik er alleen vandoor. Bij de ingang van het nationaal park ergerden we ons aan opdringerige gidsen. 
Verderop was het trouwens file lopen. We werden wel een beetje vreemd bekeken, want we hadden nauwelijks interesse voor de dieren rondom ons. 
We hadden immers iets belangrijkers te doen: geocaches vinden.
De eerste werd een fiasco, de tweede vonden we wel, zij het na een lange, steile omweg door regenwoud. We moesten er nadien nog een forse “geforceerde mars” (wie is ooit milicien geweest?) aan vastknopen om tijdig bij start van de rafting te geraken.
Maarten en ik bleken de enige twee te zijn voor de namiddagsessie, maar de gidsen zagen er geen graten in. Toen we onze zwemvesten aantrokken, begon het lichtjes te regenen. Minuten later kwam de regen bij bakken uit de lucht gevallen. We zagen het peil van de rivier zo stijgen; de gidsen bereidden ons voor op een hobbelige tocht.
En we kregen onmiddellijk wat we hoopten: na 100 meter waren we doornat. Niet alleen van de regen, maar ook door het water dat na de eerste stroomversnelling per kubieke meter over onze raft kwam. Onze gids deed nog enkele pogingen om ons overboord te krijgen en wist toen dat we vrij stabiel in zijn boot zaten. Dat was meteen het signaal om bewust in de richting te sturen van de meest woeste stukken van de rivier. We hadden dolle pret, zeker toen de gids onze met een 360° zwieper door een watervalletje probeerde te sturen. Hij schatte ons (ttz. mijn) gewicht een beetje verkeerd in en we kwamen klem te zitten om twee grote rotsblokken terwijl onder ons een waterval raasde.
Het laatste halfuur van de tocht was dobberen tot we aan een brug kwamen, waar het minibusje stond te wachten. Raften in Manuel Antonio: echt een aanrader. Van andere reizigers hoorden we ook dat de tweedaagse rafttocht er fantastisch is.
Om drie uur waren we terug op het hoofdkwartier van ADR. Ik had met Anita afgesproken dat we haar om vijf uur zou komen oppikken op het strand. We vroegen ons wel af wat zij intussen gedaan had in die gietende regen. Toen we aan het strand kwamen, zagen we Marjolein onmiddellijk, ’t is te zeggen: we zagen haar knuffel door de lucht vliegen en vonden haar op een ligstoel onder een parasol die dienst deed als paraplu. Anita en Annelies zaten in zee te sukkelen met een surfplank.
We laadden al onze natte waterkiekens in de auto en reden naar het hotel om af te drogen en verse kleren aan te trekken. Dat was slechts tijdelijk, want even later zaten we allemaal terug in het zwembad.
Vanavond zijn we gaan eten in El Avion, een restaurant dat opgebouwd werd rond een oude Fairchild C123 die een belangrijke rol speelde in de nicaraguacrisis onder Ronald Reagan. Het uitzicht vanuit het open restaurant was fantastisch, het eten voortreffelijk maar duur.