Eco-beats?

De wekker liep deze morgen af om 5u. We hadden een heel rustgevende nacht met heel veel lawaai van duizenden beesten in “ons” regenwoud. Rond drie uur werd dit vervangen door het gekletter van de gietende regen op ons dak. Er is vannacht weer een hele vracht uitgevallen.

Toen ik buiten kwam, regende het nog steeds in het woud, maar daarboven was de hemel stralend blauw. Het eerste dat ik zag waren grote brulapen (howler monkey) die vlak boven mijn hoofd op 30m hoogte over het bladerdek liepen alsof het niets was.

Even later kwam Annelies de levenden vervoegen, maar ze zag en heel slecht uit. Haar rechteroog zat potdicht door een muggebeet op haar ooglid. Ze ontwikkelt dezer dagen steeds heftiger reacties op de insectenbeten. Tijd om corticosteroïden boven te halen.

De boottoer was heel didactisch. Mauricio, onze gids, toonde zich van zijn beste kant en wist ons continu te boeien met relevante uitleg over de historiek van deze streek, de fauna en flora. Hij wees op ons zaken die we anders wel duizend keer over het hoofd gezien hadden. We zagen heel wat mooie vogels, een kaaiman, rivierschildpad. Maar woorden schieten tekort om de schoonheid van de natuur te beschrijven.

Na de bootrit hadden we een “canopy tour” gepland. Het parcours zag er heel eenvoudig uit en we beslisten om Marjolein mee te nemen. Bij de eerste ladder kwamen we meteen in de problemen. Marjolein blokkeerde op haar hoogtevrees. Anita bleef achter met Marjolein, de rest ging de aap uithangen. Het was een goede aanloop voor het zwaardere werk dat we verderop in de reis voorzien.

Deze namiddag stond een bezoek aan de stad Tortuguero gepland. We startten onze wandeling aan de plaats waar heel het idee van natuurbescherming hier ontstaan is, in de jaren 50. We maakten een korte wandeling over het strand dat Maarten en Anita zich nog herinnerden van gisteren. Toen liepen ze hier ook totaal gedesoriënteerd rond in het pikkedonker; voor hen was het wel enigszins speciaal om de plek eens te zien bij klaarlichte dag. Maar voor de rest had deze activiteit niet veel meer om het lijf dan “zoek een handige uitleg om een hoop toeristen af te leveren aan de voordeur van onze winkeltjes”

We lieten de dames achter in de deskundige handen van de plaatselijke middenstand. Maarten en ik hadden andere prioriteiten: de geocache van Tortuguero vinden. Volgens de tekst was de cache weg, maar rond 16u hebben we onze naam toch in het logboekje kunnen zetten.

’s Avonds mochten Maarten en ik mee op schildpaddentocht. Het was weer een chaos van jewelste. Wij mochten niet van de boot in het dorp, voeren een half uur rond in de lagune naar alle andere hotels om dan zonder extra passagiers terug aan te komen in het dorp. Daar stond iedereen nog te wachten. Allez, we konden eindelijk op pad. Nabij het strand werden de richtlijnen herhaald: geen licht, geen camera’s, niks electronisch. Plots werden we snelsnel meegenomen. Hup, daar was een schildpad die net gelegd had. Ze was het nest aan het dichtgraven. Vijf minuten kijken en dan 40m verderop gaan wachten. Naarmate onze ogen wenden aan het donker, zagen we dat er een paar 100 mensen op het strand waren.

Plots moesten we weg. Er was ergens anders een schildpad beginnen leggen. Ook daar mochten we een paar minuten kijken en dat was het dan. Jazeker, het blijft een speciale gebeurtenis. Maar hier is het werkelijk georganiseerd op maximale omzet met minst hinder voor de natuur. Dat de toerist een heel belabberde beleving heeft, is blijkbaar niet belangrijk.

Terug in het dorp werden we overvallen van de reggeabeats van de plaatselijke dancing. Deze bleven ons nog kilometers achtervolgen, tot in ons hotel. Ik ergerde me donkergroen aan het gebonk dat de hemelse rust kapotknalde. Echt een afknapper in een gebied dat zichzelf het toppunt van ecologie vindt.