Warm onthaal in ‘hand in hand’

Vandaag maakten we een relatief korte rit naar de stad Nkoranza. We wilden eens gaan kijken naar het “Hand in hand” project dat hier opvang biedt aan verstandelijk gehandicapte kinderen en jongeren.

De Peace of Christ – Hand in Hand Community is een ommuurd dorpje waar nu 67 kinderen wonen. Wegens schoolvakantie is een deel van hen naar huis of in andere opvang. Meteen viel op dat de kinderen gestimuleerd worden om in contact te treden met elke bezoeker.

In de namiddag gingen we naar het nabijgelegen “Monkey Sanctuary”. In dit kleine reservaatje waren er welgeteld twee soorten apen te observeren, dus wat dat betreft waren we snel rond. Boeiend was wel het verhaal over de ontstaansgeschiedenis van dit parkje. Een jager zou lang geleden een fetisj gevonden hebben en na consultatie van zijn voorvaderen begreep hij dat de apen in de regio wilden blijven wonen op voorwaarde dat ze op dezelfde manier begraven zouden worden als de mensen. En inderdaad, hier is het enige apenkerkhof ter wereld.

We hadden enigszins moeite om ernstig te blijven kijken toen de gids vertelde dat er iemand zal sterven telkens de apen ’s nachts lawaai maken.

Terug in PCC maakten we net het einde mee van het dagelijkse waterpret-moment. Enkele gasten kwamen naar ons en duwden ons hun kleren in de hand. “Aankleden” was de niet mis te verstane boodschap. En eenmaal iedereen aangekleed was, werd het eten uitgedeeld. Het is duidelijk dat hier een vast dagritueel gevolgd wordt — echt noodzakelijk voor de autisten die hier logeren.

We maakten ook kennis met Albert, de huidige manager en zijn echtgenote. Even later maakten we ook een babbel met Ineke, de dame die het centrum in de jaren 80 opgericht heeft. We vertelden op onze beurt over onze ervaringen met Marjolein. Jaja, we missen haar.

We leerden dat het centrum puur vanuit een religieuze drijfveer opgericht werd, met name de plicht om zorg te dragen voor de zwaksten uit de maatschappij. Daarin wordt het PCC trouwens heel uitgebreid gesteund door een aantal kerkgemeenschappen in Nederland. Qua funding is er hier geen probleem. Het management was voor Ineke een veel groter vraagstuk. Maar dat lijkt nu onder controle. Niet alleen is er Albert, er zijn ook drie zeer competente Ghanese managers die de dagelijkse leiding waarnemen.

’s Avonds bij het diner werden we door andere reizigers behandeld alsof we een of andere besmettelijke ziekte hadden. Akkoord, wij zijn eerder atypische reizigers in Ghana. Wij behoren tot die 10% blanke reizigers die hier niet zijn als vrijwilliger zijn. We rijden rond met een huurwagen mét chauffeur, gestuurd met GPS toestellen en mobiel internet. We moeten ons geen zorgen maken over de bus naar Accra en of die op zondag rijdt. En wij spenderen wél een misselijk makend fortuin tijdens deze reis. Blijkbaar is dat ruimschoots voldoende om bij de geëngageerde medemens openlijke vijandigheid op te roepen.

Geef een reactie