We hebben vannacht goed geslapen. We ondervonden wel dat onze badkamer geleidelijk onder water aan het lopen was. Het toilet lekte en ook het water van het overdrukventiel van de warmwaterboiler liep gewoon op de vloer. Desondanks moesten we na een verkwikkende douche tot onze eigen verbazing erkennen dat dit hotel op weg was naar een soliede HHI (‘Hans Hotel Index’) score van 3 op 3.
Een hele dag rondlummelen in een volstrekt leeg beach resort zagen we niet zitten en dus trommelden we Seth op om ons naar Winneba te brengen. “Ben er binnen een uurtje, ” beloofde hij. Ruim twee uur later konden we richting Winneba. De stad bleek heel wat groter dan we vermoed hadden op basis van de kaart. We gingen eerst eten in de Lagoon Lodge, volgens de Bradt een van de lekkerste plaatsen in de regio. Het eten was inderdaad lekker. Maar logeren in deze ommuurde villa lijkt ons niet erg leuk en –vooral– heel lawaaierig.
Daarna zijn we gaan wandelen in het oude stadsgedeelte. We kuierden langs de vissershaven en de kleurrijke markt en genoten van het spektakel. We zochten het posuban shrine, maar vonden het niet in die doolhof van kleine straten en steegjes. 
Wél vonden we de twee koloniale kerkhoven, die danig te lijden hadden onder een totale afwezigheid van enig onderhoud. Op straat werden we regelmatig aangeklampt door mensen die onze gids wilden zijn. We hebben intussen geleerd om dit op heel kordate wijze af te wijzen. De laatste was heel volhardend, tot Annelies hem “Please, leave us alone” toebeet. Jaja, met Annelies wil je geen ruzie, hoor.
In het terugkeren naar Fetteh volgden we de wegwijzers naar de Feyenoord Football Academy. De bewaker van dienst liet ons binnen op het grote terrein van de Academy. We zagen enkele nieuwe, goed onderhouden gebouwen en enkele voetbalterreinen met kunstgras. Maar voetballers of personeel hebben we niet gezien. Wellicht is het ook hier zomerstop.
Intussen was de bezettingsgraad van het hotel meer dan verdubbeld. Een Brits gezin en twee meisjes waren erbij gekomen. De Britten bleken protestantse missionarissen te zijn die in Ouagadougou, Burkina Faso, gestationeerd waren. Ze hadden er drie dagen over gedaan om tot hier te geraken en zouden hier een dag of 8 blijven om de kindjes te laten genieten van de zee.
Voor de laatste keer genoten van Ghanese gegrillde kreeft én van de ober die zijn uiterste best deed om het ons naar onze zin te maken. We gingen méér dan goedgeluimd naar bed, maar enkele minuten later was dat voorbij, want het bed was met een luide knal in mekaar gezakt. Aan de sporen op de planken was duidelijk te zien dat dit zeker al de tiende keer was. Maar neen, het ding eens deftig repareren, dat past niet in het concept van dit hotel. En zo daalde de HHI score van deze plek naar 2.